Nog voor Ivanov en Beleguic goed en wel waren uitgestapt, sprong de vrouw met de roze plooirok uit de struiken. Op zowat anderhalve meter van de twee bleef ze staan, wees naar ons en begon aan een uitleg die het bloed naar haar wangen stuwde.… Lees verder
Achter mij gilde iemand. ‘Mais non, Nanette, mais non!’ De druk op mijn schouder verdween.
… Nog voor ik kon vragen wat er was gebeurd, stond de eigenares van de zaak aan onze tafel met twee verse karafjes wijn. Tegen de shock.… Lees verder
Hier in Vlaanderen zijn er ontzettend veel lelijke dorpen. Het (voor mij) meest troosteloze gat is Merchtem. Behalve de heel nabije omgeving (lees: het terrein zelf) van de Passerel is er daar (voor mij) niets dat zelfs maar de vermelding ‘te doen’ verdient.… Lees verder
Het maakte ons niet veel uit op welke camping we terecht kwamen (als alle slagbomen nog niet onherroepelijk dicht waren!). Soms was het douchewater koud, soms warm, hoe dan ook altijd met een doseerknop (30 seconden water per keer), de een had een winkeltje, de ander een restaurant, nog een ander niets van dit alles.… Lees verder
‘Misschien dat we toch…’ begon mijn lief, nadat we ons tafeltje en stoeltjes hadden uitgeklapt. ‘Nog een nacht als voorgaande, ik weet niet…’
… ‘Momentje.’ Ik nam er You tube bij, zocht het daktent-filmpje op. We kregen dezelfde mevrouw te zien die het bed had gedemonstreerd, zonder met de ogen te knipperen.… Lees verder