Doorgaans is Mia zuurder dan een antiek napoleonsnoepje. Nu glimlacht ze tot boven haar wenkbrauwen.
…‘Heb je de lotto gewonnen,’ vraag ik.
…‘Veel beter,’ zegt ze. ‘Over honderd dagen mag ik met pensioen. Mocht het niet verboden zijn, dan nodigde ik de hele straat uit voor koffie en taart.’… Lees verder
Even twijfel ik. Even denk ik dat ze gewoon zal doorlopen. Dan schudt ze de duisternis uit haar hoofd en kijkt me aan.
…‘Hey, hallo! Lang geleden. Zit je weer op je zolder? Iets nieuws aan het schrijven?’
…Dat vroeg ze gisteren ook, en de dag ervoor, en ervoor, en ervoor.… Lees verder
‘Wachten heeft geen zin. Ze staken.’ De man combineert mondmasker met sjaal en pet. Ik zie alleen zijn ogen: lichtblauw en vriendelijk.
…‘De bussen? Hoezo? Daarstraks…’
…‘Het stond op Facebook.’
…‘Maar…’
…‘Jij doet iets met kunst, hé.… Lees verder
Voor jullie zich allerlei onzin in het hoofd halen – ik heb het niet over mijn eigen zoon. Het monster in dit geval is Luc – bijgenaamd: Labbekak – de zoon van Irma Laureys, mijn nieuwste romanpersonage.
…Irma is een geval apart.… Lees verder
Zondag, even na de noen, vertrokken Didier en ik met de fiets naar het Citadelpark.
Optreden van Lieven Tavernier, een terrasje, een dikke streep zon.
Een perfecte namiddag die eindigde in mineur toen Didiers fiets gestolen bleek.
Balen!
Schrijversgeesten zijn nogal plastisch – zoals het hoort. … Lees verder