De volgende dag krijg ik een oproep van het ziekenhuis. Gedaan, denk ik. Het maakt me meer blij dan verdrietig. Ben ik nu een slecht mens?
… Het is de neuroloog. Dat ze de indruk heeft dat mijn moeder ‘niet meer wil’.… Lees verder
‘Dat schrijven vergt te veel van haar,’ zegt Didier als ik hem vertel hoe het ging.
… ‘Zal ik de tablet meenemen? Dan moet ze alleen de juiste toets aanraken?’
… Hij is niet overtuigd, maar ik probeer het toch.
Het wordt geen succes.… Lees verder
De frustratieruimte maakt denken makkelijker. Nog voor de trein Lokeren passeert, staan antwoorden en vragen in de rij.
… Ons ma herkent ons.
… Goed!
… Ze verstaat ons.
… Goed!
… Ze kan nadenken en voor zichzelf formuleren?
… Niet goed!… Lees verder
Ik ga op zoek naar iemand die vragen kan beantwoorden, word overal met de glimlach wandelen gestuurd. De ene mag niet, de andere kan niet, de volgende moet dringend… Ze wijst naar de zoemende gsm in haar hand. ‘Mijn vraag is even dringend,’ zeg ik.… Lees verder
En dan is er koffie…
… Ik zit aan de keukentafel boven een dampende beker, met een Leonidaspraline in mijn hand – zo’n witte met een noot. De minuten ervoor ben ik kwijt. Blijkbaar is mijn lijf in staat dingen te doen zonder dat mijn bewustzijn in de buurt is.… Lees verder