Iradj at zijn tiramisu met zichtbaar genoegen, maar er zat tristesse in zijn ogen. ‘Is het lastig om over haar te praten,’ vroeg ik.
… Hij dacht er even over na. ‘Niet speciaal,’ zei hij toen. ‘Het is lastig om te praten over mijn thuisland.… Lees verder
‘De volgende poëzieavond arriveerde ik als eerste en ging ik als laatste naar huis,’ vervolgde Iradj na een stevige trek aan zijn sigaret. ‘De week erna eveneens. Verloren moeite! De derde week raapte ik al mijn moed bij elkaar, en maakte ik in de groep een grapje over de schone indringster.… Lees verder
Corona kreeg geen kuren, Iradj en ik evenmin. Twee weken na de bedevaart met mijn ma zaten hij en ik op het terrasje van De ware Jacob. ‘Hier sprak ik ook af voor mijn eerste verhaal,’ zei ik. ‘Met een puber.… Lees verder
De volgende dag kwam mijn ma op bezoek. Ze wilde komen beewegen in Oostakker-Lourdes, liefst samen met mij. Ik wachtte haar op bij de bushalte, nam haar mee naar huis voor de lunch. Normaal gezien zorgde ik ervoor dat het altijd spic en span lag als ze kwam.… Lees verder
Terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn pikante lamsgehakt soldaat te maken (de porties in Urfa zijn onwaarschijnlijk groot) vertelde Iradj me over zijn broer Aman die gesneuveld was in een van die (grens)oorlogen. Het was zijn eerste grote trauma.… Lees verder