Ik begrijp niet hoe mensen zo lyrisch kunnen doen over zeereizen. Waar ter wereld je ook vaart, van zodra je het land achter hebt gelaten, is er enkel nog water. Soms blauw, soms groenig. In ons geval vuil grijs gerimpel dat aan de horizon overgaat in zilver met een wit randje.… Lees verder
Als tussendoortje: een reisblog.
Voor de meesten komt de vakantie eraan. Die van ons zit er al op. We reisden met Gallia, vertrokken op woensdag 22 mei en waren weer thuis op woensdag 5 juni. Werd het een drama of een succes?… Lees verder
Om een lang verhaal iets korter te maken … Binnen het jaar nadat hij het transithuis had verlaten, kreeg Iradj zijn eerste officiële job. Hij werd tewerkgesteld in het migrantenhuis. Wanneer hij zijn oranje kaart kreeg (zijn verblijfsvergunning) herinnert hij zich niet meer.… Lees verder
We bleven een poosje zwijgen. Soms doet dat deugd. Kijken naar het woelen van de wereld, naar het lopen van het leven, naar het talmen van de tijd.
… Het was Iradj die de draad weer opnam. ‘Vraag me naar de begrafenis van mijn broer Aman, en ik som je alle mensen op die er waren.… Lees verder
De dag erna vertrok Iradj met een goedgevulde buidel en een gekrompen hart naar Turkije, het enige buitenland waarvoor hij geen toestemming moest vragen, omdat hij er naartoe kon met de bus.
… ‘Gevaarlijk?’ vroeg ik.
… Hij riep de dienster en bestelde twee koffies.… Lees verder