Het maakte ons niet veel uit op welke camping we terecht kwamen (als alle slagbomen nog niet onherroepelijk dicht waren!). Soms was het douchewater koud, soms warm, hoe dan ook altijd met een doseerknop (30 seconden water per keer), de een had een winkeltje, de ander een restaurant, nog een ander niets van dit alles.… Lees verder
‘Misschien dat we toch…’ begon mijn lief, nadat we ons tafeltje en stoeltjes hadden uitgeklapt. ‘Nog een nacht als voorgaande, ik weet niet…’
… ‘Momentje.’ Ik nam er You tube bij, zocht het daktent-filmpje op. We kregen dezelfde mevrouw te zien die het bed had gedemonstreerd, zonder met de ogen te knipperen.… Lees verder
We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht!
… Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte.… Lees verder
De koffie vertikte het om wonderen te doen. Ik zette mijn zonnebril op, een grote, waar de helft van mijn gezicht achter schuil ging.
… Er viel een schaduw over ons tafeltje. ‘Goeiemorgen, luitjes. En smakelijk.’ Een rijzige Nederlander van zowat onze leeftijd, schatte ik, (uiteindelijk zou hij tien jaar ouder blijken te zijn) knikte ons stralend toe.… Lees verder
Ik ben een ‘krak’ in dingen-buitensluiten, een opwaarderend synoniem voor vergeten. Het gaat vanzelf. Van zodra iets niet meer zichtbaar is, verdwijnt het.
… Uit het oog, uit het hoofd, zoiets.
… Zelf ben ik geneigd om dat als een kwaliteit te zien (concentratievermogen).… Lees verder