De frustratieruimte maakt denken makkelijker. Nog voor de trein Lokeren passeert, staan antwoorden en vragen in de rij.
… Ons ma herkent ons.
… Goed!
… Ze verstaat ons.
… Goed!
… Ze kan nadenken en voor zichzelf formuleren?
… Niet goed!… Lees verder
Ik ga op zoek naar iemand die vragen kan beantwoorden, word overal met de glimlach wandelen gestuurd. De ene mag niet, de andere kan niet, de volgende moet dringend… Ze wijst naar de zoemende gsm in haar hand. ‘Mijn vraag is even dringend,’ zeg ik.… Lees verder
Wat deed ons ma toen het slecht ging met ons pa, vraag ik me af als ik een uur later wakker word.
… Daar moet ik niet lang over nadenken. Ik hoor het haar bijna zeggen. ‘Gewoon doordoen, kind. De normale dingen.… Lees verder
In geval van zware nood zijn er twee mogelijke reacties, las ik ooit in een of ander semi-psychologisch boek, vluchten of vechten.
… Ik zou heel graag kunnen zeggen dat ik een stoere vechter ben. Helaas…
… Toch ben ik ook geen wegloper.… Lees verder
En dan is er koffie…
… Ik zit aan de keukentafel boven een dampende beker, met een Leonidaspraline in mijn hand – zo’n witte met een noot. De minuten ervoor ben ik kwijt. Blijkbaar is mijn lijf in staat dingen te doen zonder dat mijn bewustzijn in de buurt is.… Lees verder