Die avond vieren we oudjaar, met vrienden, onbekenden die vrienden zullen worden, toeters, bellen, foute cadeaus, en vuurwerk tussen twaalf en één. Ik had gedacht dat het niet zou lukken, maar het loopt vanzelf. Nu ik weet wat ons ma wil, kan ik ermee leven.… Lees verder
‘Ge laat u content maken met een dooie mus,’ zou ons pa hebben gezegd. Hij grossierde in dat soort kernachtige uitspraken. Als kind lachte ik erom, als puber werd ik er horendol van, nu voel ik weemoed.
… Hoe dan ook, in dit geval zou hij gelijk hebben gehad.… Lees verder
Op de trein ben ik meer met Marijke bezig dan met mijn moeder, merk ik. Hoelang is het geleden? Dertig jaar? Vijfendertig. Hadden we geen teken moeten afspreken? Roos in het knoopsgat? Krant onder de arm? Zoiets? Ik probeer mezelf te bekijken met vreemde ogen.… Lees verder
De volgende dag krijg ik een oproep van het ziekenhuis. Gedaan, denk ik. Het maakt me meer blij dan verdrietig. Ben ik nu een slecht mens?
… Het is de neuroloog. Dat ze de indruk heeft dat mijn moeder ‘niet meer wil’.… Lees verder
‘Dat schrijven vergt te veel van haar,’ zegt Didier als ik hem vertel hoe het ging.
… ‘Zal ik de tablet meenemen? Dan moet ze alleen de juiste toets aanraken?’
… Hij is niet overtuigd, maar ik probeer het toch.
Het wordt geen succes.… Lees verder