Er zijn zo van die momenten dat ik dreig te verzuipen in tristesse. Of weemoed. Of gewoon in de tijd. Heeft te maken, denk ik, met ouder worden, met afscheid nemen, met stilaan uitgewist worden.
… Er ligt altijd een fleecedekentje klaar voor zulke momenten, maar eigenlijk maak ik daar liefst zo weinig mogelijk gebruik van.… Lees verder
Blijf haar meenemen in je schrijfsels, schreef Annita vandaag. En Christine haakte erop in: je ma zal pas dood zijn als er niet meer over haar gepraat wordt.
… Nog een laatste historie – een leuke.
Op mijn zestiende blies ons ma me compleet uit mijn sokken door op haar verjaardag een act op te voeren als ‘Zwarte Lola.’… Lees verder
En dan is er die dienst.
… Wij – kinderen en schoonkinderen – staan achterin de kerk, naast de urne met ervoor de foto van ons ma. Op die foto draagt ze de hanger die ze kreeg bij het overlijden van haar eigen moeder.… Lees verder
Ik vind geen woorden om uit te drukken hoe trots ik ben op ons ma, hoe blij ik ben dat ZIJ ons moeder was. Ze behield haar wil en haar kracht tot op het laatste moment. Het kostte haar nog geen drie dagen om te komen waar ze wilde zijn.… Lees verder
Ze zijn met vier, de dokters. Wij ook. Schoon evenwicht. De hoofddokter neemt het woord. ‘Mevrouw Laureys, we zijn hier samen om over uw toestand te praten? Begrijpt u dat?’ Ons ma knikt. ‘Om te zien wat we nog voor u kunnen doen.’… Lees verder