Lachen… er is niets waar ik meer energie uithaal.
… Lachen tot mijn keel rauw is, tot mijn ogen verdrinken, tot mijn kaken verstijven, tot mijn neus blinkt alsof hij in de was is gezet.
… Thuis, bij ons moeder, werd er véél gelachen.… Lees verder
Over Vero en Co maakte ik me geen zorgen, en dat bleek terecht. Theo trok me tegen zijn gilet, en fluisterde in mijn oor dat Didier met mij het groot lot in handen kreeg. Daarna sloeg hij zijn armen om mijn lief en vertelde hem ongetwijfeld hetzelfde.… Lees verder
Meteen na het eten klapten we onze laptops open. Met het trouwidee had ik me nog niet helemaal verzoend, maar het feest organiseren, dat zag ik helemaal zitten.
… Over het “wanneer” waren we het direct eens: de laatste week van augustus.… Lees verder
De alleen-dagen erna kostte het uren om in slaap te vallen. Niet normaal! Doorgaans ben ik in dromenland nog voor de dons mijn kin raakt. Alsof ik in een coma beland. Nu klopte mijn hart als zot, mijn gedachten draaiden in kringetjes, alle organen die – normaal gezien – onzichtbaar en onhoorbaar hun werk doen, preekten revolutie.… Lees verder
De volgende morgen streken we de plooien glad, zoals we dat altijd deden. Met koffie en zelfgemaakte broodpudding. Daarna gingen we naar de brocantemarkt bij Sint-Jacobs, en vandaar naar museum Guislain. De tram werd gedomineerd door een handjevol luidruchtige, woest uitziende toeristen die een taaltje spraken dat ik nooit eerder had gehoord.… Lees verder