De volgende dagen liepen zoals vakantie bij voorkeur loopt: gesmeerd. De Puy de Dome op (nee, niet met de fiets – in dat geval had ik hier niet meer gezeten), dorpjes verkennen, stadjes en steden bezoeken, verbaasd staan staren naar de pracht en praal van vroegere tijden en naar de indrukwekkende natuur van nu.… Lees verder
De volgende morgen gingen we om boodschappen. Bleef de horeca moeilijk doen, dan zouden we zelf voor ons potje zorgen. ‘We’, dat betekent eigenlijk mijn lief. Er zijn weinig mensen die met plezier uitkijken naar een maaltijd die ík in elkaar heb geflanst.… Lees verder
Enfin, over de liefde konden we het later nog hebben. De prioriteit van dat moment was ‘eten’. Behalve een ondermaats ontbijtje hadden we enkel koffie gehad. We voelden onze magen synchroon grollen. Is dat ook geen soort van liefde?
… De eigenaresse gaf ons een lijstje met eetgelegenheden rondom.… Lees verder
We daalden. Drie treden. Vervolgens tien. Daarna zeven. Ik zag de spinnenwebben groeien, de spinnen eveneens. In mijn hoofd waren die intussen zo groot als krabben. En toen … toen stonden we ineens oog in oog met de vulkanen van Auvergne.… Lees verder
Oliviers laatste examen was op vrijdag. De dag ervoor zouden mijn lief en ik naar Frankrijk vertrekken, weekje Auvergne. ‘Had ik geweten dat je hier ging blokken,’ dan had ik die vakantie uitgesteld,’ zei ik.
… ‘Waarom?’
… ‘Omdat ik je hier niet graag alleen laat.’… Lees verder