Ik heb iets van een pitbull. Zet ik ergens mijn tanden in, dan los ik niet meer. Of dat goed is of slecht? Geen idee. Het houdt me wakker en blij, dat volstaat.
… Als ons ma dat verhaal had gehoord toen ze zwanger was van ons Riet (1963), dan was dat ‘ongelukkige kind’ allicht de oma van Naomi, en dat klopte niet met wat zij me had verteld.… Lees verder
Op weg naar huis kreeg ik een berichtje via Messenger. Val JIJ maar dood, JIJ hebt er de leeftijd voor, IK niet. Einde verhaal.
… ik had het duidelijk verpest.
Het weekend daarop trok ik naar de Koolputten in Waasmunster, samen met ons ma en tante Cécile.… Lees verder
‘Hamme is zoals Geel,’ begon ze, ‘het loopt er vol gestoorden.’
… ‘Zou kunnen kloppen. Herman Brusselmans komt van daar.’
… ‘Echt? Dat is anders wel een wijze vent. Prettig gestoord. De mensen in mijn leven zijn beu gestoord.’
… Ik bestelde nog een cola voor haar en een koffie voor mezelf.… Lees verder
Het duurde ruim twee weken voor er antwoord kwam – van de prehistorische monsters.
… Waarom wil je dat weten?
… Ik begon aan een exposé over lot en toeval, drukte op delete en hield het bij: gewoon curieus.
… Deze keer kwam het antwoord meteen: morgen na school.… Lees verder
Nee, ik liep niet weg. Daar was ik te oud voor, te wijs, te traag allicht.
… Ik moest wel stevig slikken. Onder dat blauwe masker zat zowat de lelijkste mond die ik ooit had gezien. Een mislukt geopereerde hazenlip (dacht ik) met daarachter een wirwar van schots-scheve tanden en woekerend tandvlees.… Lees verder