De kronieken van liefde, lust en afzien – Suzy – 9
Hoe ze het deed, weet ik niet, Suzy bleef op de been. Geholpen door haar dochter contacteerde ze James’ vroegere vrienden, regelde een afscheidsmoment, nam contact met notarissen en advocaten. Door de dood van James was de boerderij haar eigendom geworden, en er was veel te regelen. De made kwam haar vragen of ze nog een paar maand kon blijven wonen. Suzy zei ja.
… Ik viel bijna van mijn stoel toen ze het vertelde. ‘Ben je nu helemaal bedonderd? Na al wat ze je heeft aangedaan!’
… ‘Ik weet het, ik ben een zachtgekookt ei. Dat zegt Yazz ook. Ik had gewoon de fut niet om in de clinch te gaan.’
Het serpent had duidelijk geen last van gebrek aan fut. Ze beantwoordde Suzy’s vriendelijkheid met een bezoek aan de politie. Daar verklaarde ze dat James haar had willen vermoorden, dat hij op haar geschoten had voor hij zelfmoord pleegde. Ze eiste een riante schadevergoeding voor het trauma dat ze daarbij had opgelopen.
… Ze kwam van een kale reis terug. De bevindingen van het parket spraken haar tegen. Er was slechts één kogel afgevuurd. Van moordpoging kon geen sprake zijn.
… Anderhalve week later liet ze de politie bij haar thuis komen. Deze keer met een klacht voor huisvredebreuk. Ze beweerde dat Suzy haar huis was binnengedrongen terwijl zijzelf aan het werk was. Ze kreeg nul op het rekest. Volgens de agenten die de klacht noteerden, had Suzy recht op toegang omdat ze er gedomicilieerd was.
… De made klopte met gebalde vuist op tafel. Een halfvolle beker koffie viel op de grond aan scherven. Ze zette er haar voet op, vergruizelde ze. ‘Dikke, vette leugens!’ zei ze met een stem die hees klonk van frustratie. ‘Madam woont dáár.’ Ze wees naar het tiny house.
… De oudste van de agenten fronste de wenkbrauwen. ‘Niks leugens, mevrouw. Op papier vormen alle gebouwen op het terrein één geheel. Jullie zijn allebei gedomicilieerd op hetzelfde adres.’
… De volgende zet liet zich raden. Nog geen kwartier nadat de combi was vertrokken, stond het secreet bij Suzy aan de deur. Haar ogen fonkelden van boosaardig plezier. ‘Sleutel,’ zei ze afgemeten.
… ‘Pardon?’
… ‘Als alles hier één geheel is, dan is dit kot evenveel van mij als van jou. Ofwel geef je me de sleutel van de boerderij terug. Ofwel laat ik een slotenmaker komen, en laat ik jouw voordeur openbreken.’
… Zonder een woord haalde Suzy de reservesleutel van de boerderij uit haar zak, en gaf die aan haar.
(wordt vervolgd)
(foto genomen in het KMSKA – tentoonstelling Hans Op De Beeck)