De kronieken van liefde, lust en afzien – Suzy – 7
Een goeie maand later zaten we weer aan de lunch. Suzy zag er ronduit slecht uit. Ik schonk haar een glaasje rosé, vermeed het onderwerp James en praatte over koetjes en kalfjes. Het duurde tot bij de koffie voor ze zich voldoende onder controle had om stoom af te blazen. Drie dagen ervoor had de made haar en James betrapt terwijl ze samen stenen aan het versjouwen waren om een rotstuintje aan te leggen. Scène van jewelste. Het secreet had haar uitgemaakt voor het vuil van de straat, haar verweten dat ze van James profiteerde en gedreigd haar de kop in te slaan als ze hen nog eens samen betrapte. ‘En weet je wat het ergste was, Ingrid?’ Ze keek me aan, er stonden tranen in haar ogen. ‘Halverwege haar vuilbekkerij keerde James zich ook tegen mij. Hij gaf haar gelijk, en zei dat hij me nooit meer wilde zien, dat ik de slechtste moeder ooit was. De dag erna zijn ze begonnen met het bouwen van een omheining rond mijn kasteeltje. Geen velden en akkers meer voor mij. Enkel die schutting.’
… Ze staarde door het keukenraam naar de kerselaar die al de helft van zijn bladeren kwijt was. Ik zocht tevergeefs naar woorden.
De weken daarop werden de pesterijen opgedreven. Suzy’s auto mocht niet meer op het domein, alles wat ze had geplant en gekweekt, werd uitgerukt en vertrappeld, de paar spullen van haar die nog in de stal stonden, werden buiten in de regen gezet. Soms ving ze vanuit de verte een glimp op van James. Hij zag er gesloopt uit.
… Het enige wat ik nog wist te zeggen als ik haar aan de lijn kreeg, was dat ze daar weg moest, zo snel mogelijk.
… Ze weigerde. ‘Alles wat ik had en alles wat ik was, zit hierin, Ingrid. Ga ik hier weg, dan is het tussen vier planken.’
… Ik was als de dood dat het daarop zou uitdraaien. Zoals Suzy moest leven, dat hield geen mens vol.
(wordt vervolgd)