De kronieken van liefde, lust en afzien – Eva – 20
Eva nam een slok koffie, verkruimelde haar koekje voor de kippen . ‘Mijn eerste gedachte was stoppen met ademen en doodgaan. Meteen kreeg ik Ella en Wannes voor ogen. Nee, sterven was geen optie! Ik concentreerde me op mijn ademhaling en mijn hartslag. Oké, oké, oké. Ik zou me laten pakken. Tien keer, twintig keer, dertig keer als het moest. Ik zou het te boven komen, en doen alsof het nooit was gebeurd. Mijn kids zouden het leven krijgen dat ze verdienden, een goed leven.
… Een hele poos later werd er aangebeld. Ik kneep mijn ogen toe. Een opstoot van straatlawaai. De deur ging weer dicht. De stem van het krapuul. “Je bent de eerste. Benieuwd naar het kunstwerk? Ik ga je voor.”
… Voetstappen op de trap.
… Stilte.
… En dan: “Wat? Goeie God! Eva?!” Een stem die ik kende.
… Ik trok mijn ogen open.
… Halverwege de trap en mijn matras stond Simon Benoit, de eigenaar van galerie Beno. Ella en zijn dochter zaten in dezelfde klas, en waren de beste maatjes. Soms mochten ze samen helpen in de galerie. De man zag er even verbijsterd uit als ik er moet hebben uitgezien. Van waar kende hij het krapuul?
… “Eva?” zei hij nog eens. “Wat is dat hier allemaal? Zeg dat het niet waar is. Jij? Nee!” Hij draaide zich naar Enrico, gaf hem een loeiharde rechtse op de neus. Het bloed spoot eruit. Het reptiel wankelde achteruit, kwam half onderuit tegen de trap terecht. Simon liet hem liggen waar hij lag, belde de politie, peuterde de touwen los, en hielp me recht. Toen ik eindelijk weer op mijn benen stond, bleek het reptiel verdwenen en zat de voordeur op slot. Nog geen tien minuten later beukte de politie ze open.’
(wordt vervolgd)