De kronieken van liefde, lust en afzien – Eva – 16
De week erop was het te zomers om ons te verschuilen in de keuken. We spraken af in het Boerenhof. Eva had gehuild, zag ik toen ze haar zonnebril afzette. ‘Is er iets gebeurd?’ vroeg ik.
… Ze knikte. ‘Ik heb daarstraks iemand van de cel vermiste personen aan de deur gehad. Peter is dood.’ En toen, na een korte stilte. ‘Mijn man, weet je nog?’
… ‘Dood? Hoezo?’
… ‘Zijn lichaam is aangespoeld in Santa Lucia, een kuststadje, zowat 200 kilometer van Havanna. Drie maand geleden al. Het heeft meer dan een maand geduurd voor er verband werd gelegd met de als vermist opgegeven Belg van twee jaar terug, En dan was er natuurlijk de administratieve rompslomp.’ Ze bestelde een wit wijntje. Ik deed mee. ‘Ik dacht dat het me niets zou doen,’ vervolgde ze. ‘Ik had het mis. Je bent de eerste die het hoort. Zelfs de kinderen weten het nog niet. Geen idee hoe ik het moet aanpakken.’
… ‘Laat ons het reptiel maar even uit beeld houden,’ stelde ik voor.
… De dienster bracht de wijntjes. Eva betaalde, ging naar de wc, nam een kijkje in de speeltuin. Ik wachtte.
Toen ze weer ging zitten, leek ze gegroeid. ‘Nee.’ Het klonk uitermate beslist. ‘Nu Peter is afgerond wil ik die klojo ook afronden. We zaten bij die gestolen sleutel, hé? Wel, wat nu komt, zal je nooit geloven! Drie dagen nadat hij die sleutel had gepikt, kreeg ik een aangetekende brief van een advocatenkantoor, dat ik zou aangeklaagd worden voor diefstal van een ‘garderobe.’
… ‘Dat meen je niet!’
… ‘Ja, onvoorstelbaar, hé? Hij breekt bij mij binnen, hij verkracht mij, hij bedreigt mijn kinderen, en dan heeft hij het lef om een advocaat op mij af te sturen!’
… ‘Was die brief echt?’
… ‘Hoe bedoel je?’
… ‘Heb je dat advocatenkantoor gebeld?’
… ‘Nee. Denk je …’ Haar mond zakte open. ‘Stom van mij! Je hebt gelijk. Iedereen kan zich op papier voordoen als advocaat. Domme toch!’
… ‘Wat deed je dan wel?’
… ‘Ik viste die sportzak uit de container, dacht diep na, en nam een dag verlof om naar de Verlorenkost te rijden.’
… ‘Oh, nee,’ zei ik.
… ‘Oh, ja,’ zei ze. ‘Op de ene of de andere manier schijnt logisch denken niet mijn sterkte te zijn.’
… Ik hield mijn hart vast voor wat zou komen..