De kronieken van liefde, lust en afzien – Eva – 1
Juni liet zich van de allerbeste kant zien: heldere hemel, volop zon, een zwoel briesje. Geen weer om de hele dag voor de pc te zitten. Ik sprong op mijn fiets en reed naar ’t stad, om mezelf te laten verdwalen. Dat doe ik wel vaker: doelloos freewheelen tot ik verzeil in een minder bekende buurt. Dat heeft me al veel schone verrassingen opgeleverd.
Deze keer kwam ik terecht in wat Gentenaars rive gauche noemen. De linkeroever van de Leie. Een stratenblok met veel unieke plekjes en eigenzinnige winkels, cafeetjes en restaurants. Een stratenblok waar het gros van de toeristen niet aan toe komt.
… Ik stond me net te vergapen aan de bloemige pracht bij florist van Driessche toen ik in het vensterglas iemand zag passeren aan de overkant: een pracht van een vrouw – jaar of veertig, schatte ik – met een fabuleuze rosse krullenbol boven een sprookjesjurk met bloemenprint. Een wauw-vrouw! Toch was het niet daardoor dat ik me omdraaide. Het was haar houding. Opgetrokken schouders, gebogen hoofd, een struikelpas die niet spoorde met haar elegante verschijning.
Tien seconden later botste er iemand tegen me op. Een schonkige man met grove trekken en gemillimeterd haar. Hij gaf me een ijskoude reptielenblik, vervolgde zijn weg zonder verontschuldiging. Hij stak de straat over, versnelde. De wauw-vrouw wierp een blik over haar schouder, versnelde eveneens.
… Volgde dat reptiel haar?
… Ik sprong op mijn fiets en ging achter hen aan.
(wordt vervolgd)
Een wauw-vrouw en een man met een reptielenblik: ik wou dat ik zulke beschrijvingen kon maken.
Merci, Ingrid!
Ik zag die twee, moest dus eigenlijk niet zoeken naar een beschrijving;-)