De kronieken van liefde, lust en afzien – Celeste – 5
Ik opende mijn laptop. Celeste legde haar hand op de mijne, schudde van nee. ‘Alles wat ik moet weten, zit in je hoofd.’
… Haar paranoia werkte besmettelijk. Ik klapte de laptop weer dicht, keek naar mijn smartphone die op de tafel lag. Had dat ding ook oren en ogen? Ze ving mijn blik, knikte. Het weeë gevoel binnenin maakte plaats voor een baksteen in mijn maag. Ik zette de telefoon uit en bracht hem naar de badkamer. ‘Zo goed?’
… Ze haalde haar schouders op, keek om zich heen. Van de televisie naar de modem. Van de modem naar de stereo-installatie. Vandaar terug naar de modem. Ik kreeg er de kriebels van. ‘Kom.’ Ik nam mijn koffie, en ging haar voor naar de keuken.
… Ze liep direct naar het raam. ‘Mag ik buiten een sigaret roken?’
… ‘Doe alsof je thuis bent.’ Ik deed de terrasdeur voor haar open.
… Ze liet zich op een van de tuinstoelen zakken, stak een Marlboro op. ‘Nog één vraag,’ zei ze. ‘Heb je domotica?’
… ‘In een huis als dit? Kom nu!’
… Ze dumpte haar sigaret in de asbak, stond op. ‘Oké, dan kunnen we beginnen.’
We bleven in de keuken zitten, ver van alle internettoestanden vandaan. Met de dampkap aan – op haar verzoek – want je wist maar nooit wie er meeluisterde. Ik dacht aan Annemie, een kennis van vroeger. Die had ook altijd de dampkap aan gewild als we praatten. Om de CIA te slim af te zijn. Ze was geëindigd in de psychiatrie. Zat ik nu weer met zo iemand opgescheept?
… ‘Ben je bang voor je man?’ vroeg ik.
… ‘Voor Daniël?’ Ze leek oprecht verbaasd. ‘Waarom zou ik? Hij aanbidt de grond waarover ik loop.’
… ‘Waarom houdt hij je dan in de gaten? Waarom luistert hij je af?’
… Ze nam een slok van haar koffie. ‘Ik weet niet of hij dat nu nog doet. Hij heeft het gedaan. Vroeger. Omdat ik niet te betrouwen was.’
… ‘En nu wel?’
… ‘Nee.’
… ‘Waarom ben je hier?’
… ‘Omdat ik mijn buik vol heb van dat bedelen.’
… Ik had er zo langzamerhand genoeg. ‘Jij hoeft toch niet te bedelen,’ zei ik feller dan bedoeld. ‘De auto’s waarin jullie rijden, kosten meer dan wat ik voor dit huis heb betaald, en alles aan jou straalt rijkdom uit. Of wil je me wijsmaken dat Daniël je verplícht om als slons bij de supermarkt te gaan zitten?’
… Ze schrok van mijn toon. ‘Onder water is niets wat het lijkt,’ zei ze na een lange stilte. ‘Misschien moet ik je maar gewoon vertellen hoe het zit.’
En zo kreeg ik toch nog mijn verhaal …
(wordt vervolgd)