De kronieken van liefde, lust en afzien – Celeste – 3
Nieuwjaar was al gepasseerd toen er via Messenger een berichtje binnenrolde van een zekere Celeste.
… Vorige herfst ontmoetten we elkaar in de supermarkt. We raakten aan de praat. Jij gaf me je visitekaartje. Ik wil privéles bij je volgen. Kan dat?
Babbeltje in de supermarkt? Dat kon niemand anders zijn dan die bedelares, want veel praatjes maakte ik niet tussen de groenten en de kaas. Ik deelde er ook geen visitekaartjes uit. Wilde die madam écht les bij me volgen? Ging ze dat geld bij elkaar schooien? En – al minstens even belangrijk – wilde ik haar in mijn huis? Ik raakte er niet uit, gooide het op tafel bij het avondeten.
… ‘Denk je dat ze gevaarlijk is?’ vroeg Didier.
… ‘Gevaarlijk? Euh … nee.’
… ‘Wat heb je dan te verliezen?’
… ‘Klopt. Niets.’ Ik at mijn bord leeg, ruimde de tafel af, en klapte mijn gsm open voor een antwoord van twee woorden: Dat kan.
… Ze reageerde binnen de minuut: Oké, ik bel je morgen in verband met de voorwaarden.
.. ‘Voorwaarden? Wat bedoelt ze?’ vroeg Didier. ‘Ik ging er misschien te licht overheen. Wees toch maar voorzichtig.’
… Zijn onbehagen zette zich over op mij. Het liefst had ik Celeste laten weten dat ik me had bedacht. Ik had weer maar eens ondoordacht gehandeld, een gat gemaakt in een deur die ik niet open wilde. Ik zette mijn telefoon op stil en keek naar een aflevering van Thuis.
Thuis is iets waarover vaak lacherig wordt gedaan. Ons ma keek ernaar, de tantes eveneens. Ik rolde steevast met mijn ogen als ze erover vertelden. Dat veranderde toen ons ma haar heup brak en een aantal weken in het ziekenhuis moest blijven. Ze lag op een kamer van twee, en ze arriveerde daar als tweede. Haar kamergenote die daar al enige weken lag, benoemde zichzelf tot baas van de televisie. Ons ma pruttelde niet tegen. Het maakte haar niet zo veel uit wie en wat er op het scherm verscheen. Er was slechts één ding waar ze het wreed lastig mee had: haar kamergenote was een Familie-kijker.
… ‘Familie…’ Ze zuchtte. ‘Dat lijkt nergens op. En weet ge wat het ergste is? Ik ga volledig de draad kwijt zijn als ik uit de kliniek kom. Wilt gij …’ ze legde haar hand op mijn arm, ‘af en toe eens kijken, en mij op de hoogte houden, zodat ik een beetje kan volgen?’
… Ik zei ja, al was dat niet van harte. En ik deed wat ik had beloofd, zo ben ik opgekweekt. Ik keek trouw naar de avonturen van Frank, Simonneke en de rest, bracht bij elk bezoek verslag uit. En geloof het of niet: binnen de kortste keren was ik verslaafd. Met andere woorden: ik bleef kijken, ook toen ons ma al lang weer thuis was.
Soit, ik keek dus naar Thuis, en voelde mijn zelfvertrouwen terugkeren. Geschifter dan in een soap zouden die voorwaarden van Celeste nooit kunnen zijn. Ik vergiste me …
(wordt vervolgd)