Ierland voor beginners – 11 – Dingle
Ook Dingle is niet veel groter dan Damme. Een haventje, een handvol straatjes, een supermarkt. We stoppen er voor een fles Ierse whisky, veranderen van gedacht als we merken dat vloeibare troost twee keer zo duur is als in België. Drank (zullen we later horen) wordt extra belast, om het alcoholisme in de perken te houden. Hoe hoger het alcoholpercentage, hoe hoger de taks. Daarom gaan Ierse bieren zelden boven de vijf graden.
De naam van onze B&B is Imeall na mara. Dat betekent ‘rand van de zee’. Klopt helemaal! Een paar kilometer voorbij Dingle duikt onze auto bijna het water in – en ja – daar worden we verwacht. In een statige, klimaatneutrale villa, uitgebaat door twee kloeke dames, met mannen en zonen als dienstknechten.
… Of we thee willen, vraagt dame 1. Ze wenkt alvast haar echtgenoot.
… Didier wil alleen maar een dutje na al die kilometers. ‘Ik hoop dat we niet weer de auto in moeten voor eten,’ zegt hij tegen mij. ‘Ik ben het rijden spuugzat.’
… We hebben geluk. De pub is nauwelijks drie minuten verderop. Te voet. Het hele dorp laat zich trouwens verkennen in die tijd. Anderhalve straat, met overal zicht op de oceaan. Een klein stukje zon kleurt de golven oranjerood. Het bergachtige eilandje voor de kust knipoogt verleidelijk. Mooi!
… Van dat moois schiet niet veel meer over als we de pub uitkomen. In minder dan twee uur is de wereld zo goed als verdwenen. De bergen op het eiland lijken uitgelopen houtskoolschetsen, de overgang tussen zee en einder is weg.
… Halverwege de nacht word ik wakker van een voorbij denderende trein. Hoe komt die hier?!Ik spring uit bed, loop naar het raam. Niets trein! Beukende golven, opspattend water, een lucht die aan stukken wordt gereten door de bliksem.
De volgende morgen is het droog. Moeten we van profiteren. Om stipt tien uur staan we bij Gallarus Oratory, een oeroud kapelletje van droog gestapelde stenen. ‘Volgens de legende,’ vertelt de suppoost, wordt je ziel gezuiverd als je door het enige venstertje naar buiten klimt. Veel zuivere zielen zullen er in die buurt dan wel niet rondlopen, want de opening is amper groot genoeg voor een kleuter met anorexia.
Op weg naar Dingle breekt de zon door. We bezoeken het kleine haventje en het charmante bedevaartsoord An Diseart, drinken koffie. Op een terras nog wel! Om de zon te eren kopen we alsnog de whisky die we de dag voordien te duur vonden. Daarna vervolgen we de tocht van het kleine schiereiland. Het beetje blauw in de lucht doet wonderen met het landschap. Zilveren watergewemel wisselt af met oogverblindend groen. Voor het eerst sinds we voet aan wal zetten in Ierland voel ik me op vakantie …
(wordt vervolgd)