De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 14 (slot)

Tureluurster/ oktober 28, 2023/ Geen categorie/ 6 commentaren

‘Werd het u ook teveel?’ vroeg ze, toen ik een kwartier later weer ging zitten.
… ‘Ja.’
… ‘Weet ge, ik probeerde dat ambetante gevoel en die slechte smaak weg te redeneren, en in het begin lukte dat ook. Later niet meer. Na het liefdesgezwijmel kwam het stuk over de Zwitserse bergen, en het chique hotel. Pure verrukking. Plots sloeg dat om, en ging het bijna uitsluitend over de Zwitserse ziekte die haar buik liet zwellen als een ballon. En over de dokters die probeerden haar te genezen. Daarna twee maanden niets. Dan – alleluja – een uitgebreid verslag over het boeleke dat haar madam in een bloemkool had gevonden. Een schoon jongetje met zwarte krullen dat de hele dag op zijn vuistjes lag te sabbelen. Marcelleke doet zijn naam eer aan. Haar woorden, letterlijk. Pas op dat moment ging mijn alarm in het rood. Dur de comprenure, zeker? Ik sprong in mijn auto, en repte me naar het rusthuis. “Moeder, dat dokterskoppel waarvoor gij hebt gewerkt, was dat de familie De Vuyst? Heeft die doktoor u zwanger gemaakt? Heb ge me laten trouwen met mijn eigen halfbroer? Is het daardoor dat ons Marita …” En weet ge wat ze deed? Ze legde haar vinger over haar lippen, rolde met haar ogen, giechelde als een debiele heks. Dat is ze blijven doen. Tot het einde. Ik ben niet naar haar begrafenis geweest. Ik kon het niet opbrengen.’ Yvonne zag asgrauw.
… ‘Moet ik een verzorgster roepen?’
… Ze wuifde mijn vraag weg.
… ‘Ze heeft dus uiteindelijk nooit iets toegegeven,’ probeerde ik. ‘Zijt ge zeker?’
… Ze knikte. ‘Ik heb er een detective op gezet. Die mannen krijgen deuren open die voor mensen zoals ik gesloten blijven. Mijn moeders Marcelleke was inderdaad MIJN Marcel, en nog geen week nadat ik dat op mijn boterham had gekregen, liet Marita zich bezwangeren.’ Ze nam haar glas, keilde het tegen de muur.
… ‘Yvonne …’
… ‘Nee, niets zeggen. Morgen lig ik ook aan diggelen, en dat is goed. Ik verdien het. Ik ben ons Marita gaan opzoeken in die woonwagen, ik probeerde haar de situatie uit te leggen, en ik heb haar gesmeekt om het kind te laten weghalen. Ze liet me buitenzetten. Toen heb ik mijn handen van haar afgetrokken. Dat is tot daaraantoe, daar kan ik mee leven, maar dat ik mijn kleindochter in de steek liet,’ ze keek me recht aan, ‘daarvoor verdien ik de doodstraf.’

De volgende dag kreeg ze die ook. Ik was erbij en hield Naomi’s hand vast.
… Het is iets van niets, doodgaan. Een baxter die wordt opengedraaid, ogen die verwazen, spieren die ontspannen, een laatste zuchtje.
… ‘Ze ziet er gelukkig uit,’ zei Naomi nadat de dokter had bevestigd dat het “voorbij” was.
… ‘En jij?’ vroeg ik.
… ‘Kunnen we elkaar nog zien?’
… ‘Zeker.’
… ‘Oké. We spreken af over vijftien jaar. Dan ben ik aangezichtschirurge en jij bent mijn patiënt.’
… ‘Krijg ik een facelift?’
… ‘Forget it! Jij blijft wie je bent.’ Ze stond op, gaf haar oma een zoen op de wang, liep de kamer uit.
…  Zonder omkijken.

Intussen zijn we drie jaar verder. Naomi zit in haar eerste jaar geneeskunde. Ze is thuis weg, deelt een huis met vijf andere studenten, draagt haar misvormde mond met trots. Ze is nog steeds van plan om – na haar afstuderen – zichzelf te opereren.
… Ik heb na die ene keer nooit meer gedachten kunnen lezen. Spijtig!

Einde