De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 11
Yvonne doezelde weg. Naomi zette de wijn terug in de frigo, legde een plaid over de benen van haar oma, ging bij het raam staan. ‘Hoe vind je mijn nieuwe look,’ vroeg ze met haar rug naar mij toe.
… ‘Wreed wijs! Je lijkt ouder, hipper ook.’
… ‘Het was een idee van oma. Zij is helemaal niet slecht. Gewoon zot, zoals jij. Ze heeft me in haar testament gezet. Ik was erbij toen ze het deed. Vorige week was dat. Vijftigduizend euro krijg ik, om mij te laten opereren, maar ik denk niet dat ik het ga doen.’
… ‘Waarom niet?’
… ‘Ik wil dat geld gebruiken om te studeren. Aan de Unief. Ik wil aangezichtschirurgie doen. Dan kan ik mezelf opereren. Veel goedkoper.’
… ‘Enfin, Naomi, dat gaat toch niet!’
… ‘Waarom niet? Kappers knippen toch ook hun eigen haar?’
… ‘Dus, jij gaat jezelf opensnijden, opkalefateren en daarna weer dichtnaaien? Wie is er hier eigenlijk zot?’
… Oma’s ogen schoten open. ‘Wij allemaal waarschijnlijk.’ Ze draaide zich naar mij toe, glimlachte. ‘Ik ben moe, Ingrid. En ik heb het verleden al te veel herkauwd. Ik houd het kort. Kunt ge daarmee leven?’
… Dat kon ik.
Germaine (overgrootmoeder van Naomi), trouwde in 1925 met Firmin, een metselaar. Na vijf jaar proberen, werd Yvonne geboren, een kind met een heel eigenzinnig kopke. Dat kind groeide uit tot een meisje dat de jongens van zich moest afslaan, werd op haar tweeëntwintigste tot achter haar oren verliefd op een gast die ze ontmoet had in de uitgang: Marcel De Vuyst.
… Ja, de zoon van meneer den doktoor en van haar eigen moeder!
… Haar moeder zweeg. Omdat ze niet wist dat Marcel haar kind was? Of omdat ze het niet wilde weten? Dat zal voor eeuwig een geheim blijven.
… De ouders van Marcel zwegen ook. Die konden niet meer praten, ze waren dood. Marcels (zogezegde) moeder was in 1943 op transport gezet, zijn vader hing zich op aan de perelaar in hun tuin.
Ik had het dus mis gehad. Het kon wél, hier bij ons – trouwen met je eigen (half)broer. En dat was precies wat er gebeurde. Na drie jaar verkering stapte Yvonne in het bootje met Marcel. Naomi liet me later een paar foto’s zien. Het koppel straalde als een kacheltje, oogde zielsgelukkig. Een geluk waar een paar jaar later abrupt een eind aan kwam toen Yvonne beviel van wat ons moeder een ‘ongelukkig kind’ noemde.
(wordt vervolgd)