De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 10
Yvonne nam nog een slokje wijn. ‘Weet ge wat het ergste was?’
… ‘Nee.’
… ‘Mijn moeder wist van toeten noch blazen. Thuis was haar verteld dat kinderen uit bloemkolen kwamen. Toen ze begon te verdikken, dacht ze dat het door het vele eten kwam. Meneer den doktoor en zijn vrouw, lieten haar in de waan. Ze is bevallen zonder dat ze wist dat ze een kind verwachtte. Kunt ge u dat voorstellen?’ Yvonne verborg haar gezicht achter haar handen. ‘Ik weet niet of ik alles goed verteld krijg. Ik word er nog altijd mottig van.’
… Dat was eraan te merken. Ze stuntelde zich moeizaam de geschiedenis door, sprong van de hak op de tak, verviel regelmatig in zwijgen.
… ‘En haar eigen moeder dan? Die wist toch waar kinderen vandaan kwamen?’
… ‘De familie heeft mijn ma nooit duidelijk zwanger gezien. Zo rond de vierde maand moest de vrouw van de dokter naar Zwitserland, voor haar gezondheid. Mijn moeder mocht mee. Ze zijn daar een half jaar gebleven, en toen ze terugkeerden, was madam De Vuyst de trotse moeder van een stevige zoon. Enige weken later is ze, samen met haar man, verhuisd naar het Brusselse, en keerde mijn ma terug naar haar ouders.’
… ‘En toen?’
… ‘Niets. Naar wat er ginder in Zwitserland gebeurd is, kan ik alleen maar raden. Proper zal het niet geweest zijn. Mijn ma heeft tot de laatste dag van haar leven volgehouden dat ze zich niets herinnerde van een bevalling. Dat ze ooit zwanger was geweest, besefte ze pas toen IK in haar buik zat, tien jaar later.’
… Naomi schonk haar oma en mij nog eens bij, nam zelf nog een cola. ‘Heavy, hé? En debiel!’
… Oma Hamme onderdrukte een zucht. ‘Meiske, wat heeft je moeder ooit verteld over seks?’
… ‘Wat dacht je? Niets natuurlijk!’
… ‘Wat zou JIJ er dan van weten zonder televisie en internet?’
… Naomi nam ruim de tijd. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze toen. ‘Weinig of niets. Sorry.’
… Oma Hamme sloot de ogen, liet zich wegzakken. Alle kleur trok weg uit haar gezicht. Zelfs haar lippen werden grijs.
Ik deed er het zwijgen toe, dacht aan de woorden van ons ma: het enige wat ge kunt doen met verhalen, is ze laten passeren. Ik was het er nog steeds niet mee eens, maar op dat moment wenste ik dat ik het in dit geval wél had gedaan.
(wordt vervolgd)