De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 5

Tureluurster/ september 27, 2023/ Geen categorie/ 4 commentaren

‘Hamme is zoals Geel,’ begon ze, ‘het loopt er vol gestoorden.’
‘Zou kunnen kloppen. Herman Brusselmans komt van daar.’
‘Echt? Dat is anders wel een wijze vent. Prettig gestoord. De mensen in mijn leven zijn beu gestoord.’
Ik bestelde nog een cola voor haar en een koffie voor mezelf. ‘Wil je iets knabbelen?’
‘Nee, knabbelen doet pijn. Goed voor mijn lijn. Zie je, ik leer bij van jou. Ik kan al rijmen. Heb je geen voicerecorder nodig? Of kan je niet overweg met een smartphone?’
‘Niet nodig, ik heb een geheugen.’
‘Op jouw leeftijd? Proficiat! Mijn ma is jaren jonger dan jij, en ze weet vanvoor niet dat ze vanachter leeft. Ook de schuld van mijn oma, en van Hamme. Daar leefde vroeger alleen maar gemeen volk. Uitschot.’
Ik tuimelde mijn eigen pubertijd binnen. Zag mezelf in de keuken staan, neus aan neus met ons moeder. Veertig was ze toen, in de fleur van haar leven, en op vele vlakken onvermurwbaar. Een fuif in Hamme? Geen sprake van! Hamme was gevaarlijk. Meisjes waren er niet veilig. Hamme was plat, vol krapuul. Als ik per se wilde uitgaan, moest ik dat maar doen in het beschaafde Sint-Niklaas. Ik riep mezelf tot de orde. ‘Wie zei dat, Naomi?’
‘Mijn ma.’ Ze schoof haar stoel dichter bij de tafel, ging stijf rechtop zitten. ‘Mijn oma was ook uitschot. Weet je wat ze deed?’ Ze legde een kleine dramatische pauze, keek me recht aan. ‘Die sloerie trouwde met haar eigen broer. En dit,’ ze trok haar mondmasker omlaag, ‘is het resultaat.’

Ik was even de kluts kwijt, werd gered door het dienstertje dat onze drankjes bracht. ‘Kan niet,’ zei ik, nadat ik had betaald. ‘Dat is absoluut verboden in België. Je oma had misschien seks met haar broer, maar ze kon er niet mee trouwen. Dat weet ik honderd procent zeker.’
‘Zeg je nu dat ik lieg?’
‘Nee. Misschien loog iemand tegen jou.’
Ze schokte recht. Alles aan haar bibberde, trilde, lilde. Haar bril bedampte, lekte tranen.
‘Leeft je oma nog?’
‘Slechte mensen zijn onverslijtbaar.’
‘Zou je niet eens met haar gaan praten?’
‘Ik val nog liever dood.’ Ze stond op, liep weg – zonder omkijken. Alweer.

 

Deel dit bericht

  1. Heb daar ook een aantal jaren gewoond …. nog altijd lichtjes besmet ..

    1. Ik hoorde het nog van iemand vandaag, dat er daar een raar sfeertje hing of hangt …

  2. Terug ongelooglijk mooi beschreven.

    1. Merci, Gilberte!

Reageer hier