De kronieken van liefde, lust en afzien – Naomi – 4
Het duurde ruim twee weken voor er antwoord kwam – van de prehistorische monsters.
… Waarom wil je dat weten?
… Ik begon aan een exposé over lot en toeval, drukte op delete en hield het bij: gewoon curieus.
… Deze keer kwam het antwoord meteen: morgen na school. Standbeeld Vrijdagsmarkt.
Na school? Van mijn kleinzoon had ik begrepen dat middelbare scholieren niet langer vaste uren hadden. Alles was glijdbaar. Ik besloot op veilig te spelen. Iets na drie installeerde ik me op het terras van De ware Jacob, vanwaar ik het standbeeld in de gaten kon houden. Zij arriveerde ruim een uur later, in dezelfde outfit als de vorige keren, mét mondmasker. Ik zwaaide, wenkte haar.
… ‘Jij betaalt?’
… ‘Natuurlijk.’
… Ze vroeg om een cola met een rietje, draaide zich ineens abrupt om, zodat ze met haar rug naar de straat kwam te zitten. ‘Niet direct kijken, maar hij loopt daar.’
… ‘Wie?’
… ‘Die gast uit Wondelgem. Bij de uitgang van de parking. Met die lange, zwarte jas.’
… Ik keek, begreep waarom ze voor hem was gevallen. ‘Dat meisje bij hem, is dat …’
… Ze knikte. ‘Ja, hij gaat nu met bitch numero uno. Teringwijf. Daar komt hij nog wel achter.’ Het klonk stoer, maar achter haar bril leken haar ogen verdacht vochtig. Ze trok haar neus op, draaide een haarlok om haar vingers. ‘Ik heb je opgezocht. Om te zien of je niet zo’n creepy geval was. Gaaf. Ik heb nog nooit met een levende schrijfster gebabbeld.’
… ‘Wel met een dooie?’
… Ze kon er om lachen. ‘Als ik je vertel over mijn oma, maak je daar dan een verhaal van?’
… ‘Waarschijnlijk wel.’
… ‘En als ik dat niet wil?’
… ‘Pech. Als het een goed verhaal is, gebruik ik het toch, maar dan verander ik een paar dingen zodat jij buiten beeld blijft.’
…Ze slurpte traag en geconcentreerd haar flesje leeg. ‘Gij zijt niet normaal, hé? Dat is oké, hoor. Doe maar. Het is heavy, mijn verhaal.’
… ‘Fijn.’
… Ik kreeg een oogrol in kwadraat. ‘Het begint in een achterlijk boerengat,’ zei ze, ‘In Hamme. Ken je dat?’
… ‘Ik ben daar geboren.’
… Heel even dacht ik dat ze zou weglopen. Haar hele lijf straalde flight or fight uit. Toen ontspande ze. ‘Dat moet een ander Hamme zijn. Volgens Google Maps ligt mijn Hamme behoorlijk ver van hier. Aan een beek: de Durme.’
… ‘Ik woonde vroeger in Waasmunster,’ zei ik. ‘Ook aan de Durme. Het is een rivier.’
… ‘Ben je dan een Durmeheks?’
… ‘Ja.’
… Ze haalde diep adem, en stak van wal …
(foto met dank aan broer Chris)