Het feest … met foto’s en liedjes …

Tureluurster/ september 6, 2023/ Geen categorie/ 8 commentaren

Doorgaans heb ik woorden genoeg in voorraad, maar om ons feest te beschrijven, kom ik er te kort. Het was magisch, feeëriek, lekker, ontroerend warm, en ook hilarisch wild. Kortom: een evenement om in te blikken en in slow motion terug te bekijken – tot het eind onzer dagen.

Onze gastvrouw en gastheer (mijn dochter en schoonzoon) wonen in het koetshuis van het Moerbeekse kasteel, een droomlocatie met een binnenplein en een grote tuin. Een stukje beschermd dorpszicht aan de boorden van de Moervaart. We voelden ons bijna baron en barones toen we onze gasten verwelkomden😉
… Het weer dat dagenlang kuren had gehad, liet de nukken even achterwege. Zomaar. We moesten niet eens de arme Klaren lastigvallen.
… De aanwezigen waren stuk voor stuk pareltjes, mensen die we er echt bij wilden hebben – behalve Erna dan – maar die heb ik vakkundig uit mijn geheugen geschrapt. Er liep de hele dag niets mis. We werden door dochter en schoonzoon getrakteerd op een goochelaar met een truc die tot diep in de nacht discussies opriep, het eten was verrukkelijk, we zongen (apart en samen) niet vals, en bij het dansen struikelde ik niet over mijn voeten, trapte ik niet op tenen, en brak ik geen been (al waren mijn hakken behoorlijk hoog). De dansvloer liep moeiteloos vol, de drankfrigo’s (nochtans bewaakt door mijn kleinzoon) raakten al even moeiteloos leeg. Toch werd niemand dronken. Ik zei het al: geen woorden voor!

     

En toen stond de lucht plots in brand. Aan de overkant van de Moervaart schoot vuurwerk in de lucht. Gloeiend rood, groen en blauw. Veel geknal. Nieuwjaar in Gent, daar leek het op. Wie dat voor elkaar kreeg? Geen idee.
… Nog geen tien minuten later stonden er twee politiecombi’s voor de poort van ons ‘domein’.  De stoere blauwen dropen af, nog voor ze goed en wel gearriveerd waren –  dank zij mijn dochter. ‘De trouw van mijn ma,’ zei ze, ‘en die is al behoorlijk oud. Jullie denken toch niet dat zij …’
…  De kleinste van de twee gaf me een nietsziende blik. ‘Nee,’ zei hij. ‘Excuseer, we laten jullie.’
…  Waar oud zijn al niet goed voor is😉

 

Intussen zijn we precies één week getrouwd, en we hebben nog geen ruzie gemaakt. We hebben zelfs geen vervelende discussies gehad. Wonderlijk, nietwaar?

Dit is dan het definitieve einde van het thema ‘trouwen’. Niet het einde van mijn blogs. Ik heb al iets anders in gedachten, iets waar mijn lief (nu mijn echtgenoot) niet of nauwelijks in meespeelt. Hij heeft ‘zijn portie wel gehad’, zoals hij gisteren nog zei, en verdwijnt met graagte naar de achtergrond. ‘Zolang jij maar niet verdwijnt,’ zei hij er nog bij.

De foto’s spreken voor zichzelf, denk ik. De liedjes hieronder allicht iets minder. Die maakten we voor elkaar, maar we willen er wel elk eentje delen, (en ik krijg bij het zijne nog steeds tranen in mijn ogen). Verwacht geen perfectie. Verwacht alleen maar goesting en graag zien!
… En ja, we zijn echt wel elkaars tegenpolen!