Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 58 – einde!

Tureluurster/ augustus 26, 2023/ Geen categorie/ 14 commentaren

Die andere wereld kwam net op tijd – op 30 juli – precies een maand voor we al dan niet voor een schepen van stad Gent zouden staan. Ik in een dertig jaar oude Kaat Tilley, hij in een creatie van Stef Kamil Carlens.
… Toen de kauwen op het platte dak me wakker krasten, was zijn helft van het bed koud en leeg. Ik schoot in mijn kamerjas, plukte mijn gsm van het nachtkastje. Halfzeven. Van beneden kwam geen enkel geluid. Slecht teken, want doorgaans zet mijn lief de radio al op, nog voor hij koffie heeft gedronken. Halverwege de trap miste ik een tree en kukelde bijna naar beneden. Waar zijn plooifiets had moeten staan, prijkte nu een groot gat. Hij was er niet. Hij was weg!

Het is moeilijk om uit te leggen wat er door me heen ging. Opluchting, angst, kwaadheid, alleen op de wereld … het ging allemaal op de vuist met elkaar. Gêne zat er ook bij. Ik zou iedereen moeten vertellen dat de trouw niet doorging, dat we gebuisd waren op de samenlevingstest. Wat een rottige bezigheid was me dat!
… Na een minuut of twee kreeg ik mijn voeten weer onder controle. Mijn linker vond de volgende tree, de rechter volgde.
… In de keuken tapte ik een dubbele espresso en staarde naar buiten. Drieëntwintig jaar hadden we het samen uitgehouden, hadden we het samen goed gehad, en nu … Ik voelde mijn ogen nat worden. Nee! Ik zou niet gaan janken, dan was het einde zoek. Als een halfgekke rende ik naar de muziekinstallatie en zette Pharrell Williams op – Happy. Daar kon geen dip tegenop.

Voor wie het nog nooit geprobeerd heeft … muziek helpt (mij in elk geval!) bij het wisselen van stemming. Binnen de kortste keren danste ik om de tafel. Dat mijn koffie uit het kopje klotste, nam ik erbij. Tijd met hopen om te kuisen nu ik een alleenstaande vrouw was geworden.
… Ik probeerde net een heupslag te maken die niet bedoeld is voor mensen van mijn leeftijd toen ik de voordeur hoorde opengaan. Nog geen tien seconden later stond mijn lief in de living. Met een bloempot vol rood en een zakje van de bakker. ‘Ik wilde het oude achterlaten en opnieuw beginnen,’ zei hij nadat ik de muziek stiller had gezet. ‘Jij ook?’
… ‘Dansen,’ zei ik. En dat deden we.

Sindsdien loop het gesmeerd. Enfin … soms zit er klontertje in de boter. Zoals overal, veronderstel ik. Dan zetten we het boterpotje even op de keukentafel, in de zon. Dat helpt. Volgende week woensdag – 30 augustus – trouwen we. In het stadhuis van Gent, op een gratis moment. Gent is een prachtstad, maar de trouwceremonieën zijn belabberd. Het enige verschil tussen een dure trouw en een gratis evenement is een lelijk blauw baldakijn. Wij doen het zonder.

En daarna?
… Het trouwfeest en het leven zoals het is.
… Er volgen foto’s en misschien een van de liedjes waar ik zoveel tijd aan spendeerde. Komt er ook een nieuwe ‘kroniek’? Misschien. Maar enkel als jullie daar zin in hebben. Laat maar horen!

EINDE