Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 57

Tureluurster/ augustus 23, 2023/ Geen categorie/ 2 commentaren

Wat, vroeg ik me af, zou het resultaat zijn van gehoorzaamheid? Ik besloot om het eens te proberen, een dag of twee.
… Het begon gemakkelijk. ‘Zullen we vandaag op zoek gaan naar een nieuwe brievenbus.’
… ‘Da’s goed.’
… ‘Over een uurtje of zo?’
… Ik wilde eigenlijk het liefst meteen, zodat ik daarna ongestoord kon werken, maar die bedenking slikte ik in. ‘Oké.’
… ‘Dan ga ik nu naar de kapper.’
… ‘Toch niet naar die Bulgaar?’
… ‘Waarom niet?’
… ‘De laatste keer zag je eruit alsof je was overreden door een grasmaaier.’
… ‘Niets van gemerkt, en hij is goedkoop.’
… Ik slikte in wat op mijn tong lag, knikte.
… ‘Tot straks.’

Nog geen tien minuten later was hij terug. ‘Gesloten. Vakantie.’
… ‘Alleluja,’ zei ik zonder erbij na te denken.
… ‘Ge gaat toch niet onnozel beginnen doen over mijn haar?’ Er zat een zweem van irritatie in zijn stem.
… En nee, dat zou ik niet. Dat had ik mezelf beloofd. Twee dagen.
… En ja, ik hield het vol, al zag ik me verplicht over te schakelen naar twee maagtabletten per dag.

Zijn rode of mijn blauwe brievenbus? Zijn Thai of mijn Italiaan? Zijn film of mijn boek? Wat dacht je?
… Het lastigste was het slapengaan. Iets voor elf zette hij de televisie uit en liep de trap op. ‘Kom je mee?’
… ‘Ja.’
… Tegen mijn verwachting in, viel ik in slaap. Twee uur later werd ik wakker omdat mijn maag zich naar buiten wilde wurmen. Ik gleed stilletjes het bed uit en kroop de trap af. Kruipen, ja! De pijn was zo hevig dat ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan. Het zweet gutste van mijn voorhoofd. Ik plensde water in mijn gezicht, ging bij het raam zitten, staarde naar buiten. Kon ik dat aan, de helft van de tijd op eieren lopen? De helft van de tijd mijn tong tien keer omdraaien voor ik iets zei? Ja zeggen terwijl ik anders dacht? Nee, zei mijn maag. Ik slikte nog een pilletje.
…  Net op dat moment kwam hij de keuken binnen. ‘Waarom ligt ge niet in bed?’ En toen, na een blik op het pillendoosje. ‘Zijt ge ziek?’
… ‘Nee. Gewoon maagpijn.’
… ‘Door mij?’
… Als ik al twijfelde, was dat minder dan een seconde. Liegen had geen zin.  ‘Ja,’ zei ik. ‘Met de man die me ten huwelijk vroeg, wilde ik graag trouwen. Met de man die je nu bent, kan ik geen minuut langer leven. Ik pas.’
… Hij pakte me bij mijn schouder – zachtjes en liefdevol – keek me recht in de ogen. Wat hij daar zag, weet ik niet, maar dat het hem zeer deed, was duidelijk. ‘Ik denk dat ik het snap,’ zei hij. ‘Je lach is weg. Ik ben de enige die ertoe doet, kapot aan het maken. Niet goed. Ik moet nadenken, maar dat lukt het best met jou erbij. Kom je?’
… Uren later werd ik wakker in een andere wereld – maar dat is voor volgende keer.

(wordt vervolgd)