Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 56
Het was een kleinigheid, een futiliteit. Had mijn lief gewoon gezegd dat hij zich niet op zijn gemak voelde bij 125 per uur, dan was mijn voet vanzelf bij die gas vandaan gebleven, maar als iemand iets van me eist, dan komen al mijn stekels overeind. En dat zijn er bij momenten nogal wat 😉
… De rest van de weg legden we af zonder discussies. Hij reed, ik hield me bezig.
Thuis ging ik meteen aan de slag. Ik waste, plaste, zette alles weer op de juiste plaats. Hij dook de keuken in, en toverde met uitgedroogde overschotjes fabuleus avondeten op tafel. ‘Zullen we na de afwas samen film kijken?’ vroeg hij nadat ik net een hap van een onovertroffen aardappelkoekje had genomen.
… ‘Eerst mijn boek uitlezen. Ik zit bijna aan het eind.’
… ‘Godver, lief. Gewoon ja zeggen, is dat nu echt te veel gevraagd?’
… Twee keer op één dag hetzelfde gerommel? Dat was erover! ‘En waarom dan?’ vroeg ik. ‘Omdat ik als bijna-echtgenote gehoorzaamheid verschuldigd ben? De jaren vijftig liggen al een poosje achter ons, hoor!’
… ‘Dat heet geen gehoorzaamheid, dat heet graag zien!’ Hij sprong op, beende de keuken uit, sloeg de deur zo hard dicht dat het glas rinkelde in de sponningen.
De rest van het weekend kwam niet meer goed. De rest van de week evenmin.
… ‘Dat heet graag zien.’ Het zinnetje bleef door mijn hoofd spoken. Ging ik doordenken, dan kwam ik altijd op hetzelfde uit. Deed ik niet wat hij wilde, dan zag ik niet graag genoeg, en dat klopte langs geen kanten. Ik kocht zure beertjes voor hem, en van die vieze karamellen die aan de tanden blijven plakken, ik loste zijn computerproblemen op, ik sprong op de fiets om witte wijn te halen als hij bijna door de voorraad heen was, ik ging samen met hem wandelen, terwijl ik veel liever koerste, ik organiseerde uitjes voor ons twee, ik at geen vlees meer en ik kwam overal op tijd – behalve in bed. Hij is een dagmens, ik een nachtuil. Mijn compromis is middernacht, anderhalf uur later dan hij tussen de lakens schuift, drie uur vroeger dan mijn eigen favoriete tijdstip.
… Sommige van die dingen waren makkelijk, andere moeilijker, maar ik deed ze met plezier – om hem blij te maken. Dat was mijn manier van graag zien. Moest ik me nu echt schuldig gaan voelen bij elke ‘nee’? Of werd ‘nee’ een verboden woord als je getrouwd was?
… Binnen de kortste keren kweekte ik maagpijn, slikte elke morgen een pil die niet hielp. Er scheelde niets met mijn maag, er scheelde iets met ons. Trouwen was een dom idee.
… Intussen werkte ik wél verder aan dat trouwgedoe. Ik repeteerde mijn liedjes, hakte de knoop door over de rode wijn, ging onkruid wieden, beitsen en schilderen bij Vero en Theo. Zij wilden de tuin ‘top’ voor ons feest. Het was dus niet meer dan redelijk dat ik ging helpen.
… ‘We moeten samen gaan,’ zei mijn lief. ‘Niet jij alleen.’
… ‘Ik heb meer vrije tijd. Ga ik in de week, dan hebben we het weekend voor ons.’
… ‘Nee, ik wil mee!’
… We gingen met ons twee. Wieden, schilderen en beitsen. Het leek samenspel, maar het voelde niet zo. Telkens weer dook dezelfde vraag op: waarom was mijn manier van graag zien de slechte, en die van hem de goeie?
(wordt vervolgd)