Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 54
Omdat we absoluut geen zin hadden in direct weer ‘vollen bak vooruit’, besloten we de terugtocht in twee dagen af te leggen – en onderweg nog wat te sightseeën. We verzeilden in Moulins, bleven daar veel te lang hangen, en vonden een overnachtingsplek twintig kilometer verderop. Een heus kasteel, waar we de enige gasten waren. De eigenaresse bleek van adel, al was haar dat niet aan te zien. Ze droeg een jurk die duidelijk betere tijden had gekend, en knabbelde ongegeneerd zure beertjes. ‘Vous aussi?’
… We vertelden haar dat we eigenlijk iets wilden gaan eten. ‘Y a-t-il un restaurant dans le village?’
… Ze hield ons opnieuw de zak met zure beertjes voor. ‘Désolé.’ Voor een restaurant moesten we naar Moulins, maar als we het simpel wilden houden, konden we wel een kleinigheid krijgen in het café bij het station. ‘Cinq minutes en voiture. Quinze minutes à pied.’
… We waagden het erop.
Toen we een kwartier later arriveerden bij Le poste de sauvetage had de tamtam zijn werk al gedaan. ‘Les Belges? De waardin, een moederlijk type in een roze broekpak, liep meteen naar de tap. ‘Heineken?’
… ‘Nee, liever witte wijn?’
… ‘Echt? Belgen drinken toch bier.’
… ‘We drinken alles,’ zei mijn lief, ‘maar het allerliefst Franse wijn.’
… ‘Geef die mensen er eentje, Francine, op mijn kosten!’ riep een van de tooghangers. De toon was gezet!
Le poste de sauvetage had zijn naam niet gestolen. Het was effectief een reddingspost, deels café, deels voedingswinkel, deels ontmoetingsplek – de enige in een straal van vijftien kilometer, vertelde Francine die duidelijk trots was op haar etablissement. Er stopte een zwaar geblutste BMW voor de deur. Ze keerde zich om, begon te lachen. ‘Ai, Marcel, wat is er gebeurd? Hoe was de trouw?’
… De man haalde zijn schouders op. ‘Zoals je ziet. Wild!’
… ‘Wij gaan ook trouwen,’ zei mijn lief.
… ‘Eén goede raad.’ Marcel stak een sigaret op. ‘Auto op stal laten’!
… ‘Hoort wie het zegt!’ Francine schonk ons twee glazen pouilly fumé, dirigeerde haar echtgenoot achter de toog en verdween in de keuken. Een kwartier later kregen we onze ‘kleinigheid’ geserveerd: een koude groenteschotel met ongeveer een halve kilo kaas erbij en twee stokbroden. ‘Bon appétit! En dit is voor jullie trouw.’ Ze zette de fles wijn op onze tafel, bracht een uurtje later ongevraagd koffie met cognac (ook voor onze trouw), legde ons tussendoor uit hoe we het moesten aanpakken om getrouwd te blijven. ‘Water bij de wijn. Veel water.’
… Toen ik ging afrekenen (20 euro!!!!) herhaalde ze het nog eens. ‘Veel water, want mannen blijven mannen, hé?’
… ‘En vrouwen blijven vrouwen,’ reageerde haar man laconiek.
… Ja, mannen bleven mannen, vrouwen bleven vrouwen. Dat zou ik de dag nadien weer ondervinden, maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet …
(wordt vervolgd)