Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 51
Enfin, over de liefde konden we het later nog hebben. De prioriteit van dat moment was ‘eten’. Behalve een ondermaats ontbijtje hadden we enkel koffie gehad. We voelden onze magen synchroon grollen. Is dat ook geen soort van liefde?
… De eigenaresse gaf ons een lijstje met eetgelegenheden rondom. Wij gingen voor het dichtstbijzijnde, we hadden al meer kilometers vermalen dan goed voor ons was.
… ‘Te voet?’ vroeg mijn lief. ‘Het is maar een half uurtje naar het centrum van Vic.’
… In Gent zou ik direct ja hebben gezegd. Nu twijfelde ik. Vic-le-Comte leek inderdaad dichtbij, maar … het lag wel helemáál beneden – wat wilde zeggen dat we na het eten zowat drie kilometer zouden moeten klimmen. ‘Auto,’ zei ik.
… Oh, dank de heer dat we niet te voet gingen. Veel kans dat onze relatie dan alsnog gesneuveld was! De pizzeria die de eigenaresse ons had aanprezen, bleek enkel aan afhaal te doen. ‘Voor ter plaatse eten’ moet je naar daar,’ zei de uitbater. Hij toonde het op de kaart. ‘Dix minutes à pied.’
… ‘Daar’ was gesloten.
… ‘Er is een restaurantje op de baan naar Sallèdes,’ zei een hulpvaardige passant. ‘Chez Pierrot.’
… We keerden terug naar de auto, namen richting Sallèdes. Helaas, Pierrot bleek met vakantie.
… ‘Willen jullie eten?’ vroeg een oude man (het moet gezegd, bijna alle mensen – echt bijna allemaal – zijn super hulpvaardig in Auvergne.)
… ‘Ja,’ zeiden wij.
… ‘Weg volgen tot het eerste kruispunt. Fabrio.’
… Die zette net zijn stoelen op de tafels. Zijn vrouw stond al klaar met de zwabber. ‘Désolé’ Madame had wél een tip voor ons: het hotel bij de brug bediende tot tien uur, en het eten was er fenomenaal.
… Intussen hadden we zoveel honger dat we waarschijnlijk hondenvoer hadden gegeten, maar ‘fenomenaal’ klonk beter. We tuften naar de brug. Het pand stond te koop. Dat was het moment waarop we plooiden. We maakten rechtsomkeer, en reden terug naar de afhaal-pizzaboer in Vic.
… Hij verwelkomde ons met een brede grijns. ‘Wat zal het zijn?’
… Een kwartier later stapten we de deur uit met twee pizza’s – groot genoeg voor twee dagen – en een veel te dure fles Toscaanse wijn. Een vakantie starten met kraantjeswater, daar kon geen sprake van zijn!