Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 48
De week erop was er geen tijd voor liedjes of voor rebellie. Ik werd ingeschakeld als blok-oma, en moest me verdiepen in algebra (dat nu getallenleer heet), Franse vervoegingen, Engelse woordenschat, Europese hoofdsteden en Romeinen. Kwestie van een beetje beslagen op het ijs te komen, nietwaar😉
… Ik stelde mijn kleinzoon voor om in schijfjes van 50 minuten te werken. Schooluren. Ik aan mijn pc, hij aan die van hem – zonder gsm. Duivelse verleidingen binnen handbereik, dat was om problemen vragen. Hij ging akkoord.
… Ik installeerde me op mijn werkzolder, hij in de logeerkamer, en we gingen aan de slag. Getallenleer. Ik vond het leuk. Straffer nog: ik vond het spannend. Uitvogelen hoeveel x waard was, bleek een even grote uitdaging als het oplossen van een cryptogram. Tijdens de pauze werd het meteen duidelijk dat ik de enige was die er zo over dacht. De logeerkamer die intussen was veranderd in een soort van stort (hoe krijgen die gasten dat in godsnaam voor elkaar in minder dan een uur?!) ademde pure frustratie uit. ‘Ging het niet?’ vroeg ik.
… ‘Bah, ça va. Waarom moet ik die dinges eigenlijk leren? Wat ben ik ermee?’
… ‘Je hersenen trainen,’ zei ik. ‘Logisch leren denken.’
… Hij keek naar mij alsof ik een dinosaurus was.
… Misschien was ik dat ook.
… ‘Mag ik mijn telefoon?’
… ‘Beter niet,’ zei ik. ‘Je moet bewegen nu, om je lijf wakker te houden.’ Hadden zijn pa of zijn ma dat gezegd, dan had dat een zware discussie opgeleverd. Als oma kwam ik ervan af met een oogrol. ‘Zin in een ijsje? Een magnum?’
… ‘Heb je witte?’
… Die had ik. In zijn ogen las ik dat ik weer een beetje mens werd.
Ik leerde veel bij die week. Er waren in Europa een pak hoofdsteden bijgekomen waarvan ik nog nooit had gehoord, getallenleer met breuken was echt een grote uitdaging, de Romeinen waren ‘cooler’ dan ze in mijn geheugen hadden gezeten, en de Fransen maakten moeilijk wat makkelijk had moeten zijn. Tussen het studeren door zorgde ik voor ijsjes, voor voedzame maaltijden die ook lekker waren (hoop ik) en probeerde ik Olivier motivatie bij te brengen. Dat laatste bleek moeilijker dan ik had gedacht. Jongens van veertien waren blijkbaar helemaal anders dan meisjes van die leeftijd. Of in elk geval dan het meisje dat ik was geweest.
Of mijn gezwoeg ook resultaat opleverde? Tja, daarvoor moest ik wachten op het rapport.
… Spannend!