Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 43
Op het moment dat hij zei wat hij zei, meende hij dat. Zo is hij. Op het moment dat hij zei wat hij zei, zag hij me graag. Zo is hij. De vraag was: voor hoelang? En vooral: onder welke condities? Hoe moest ik me gedragen om niet opnieuw gedonder te krijgen?
… Nog voor ik die vragen kon stellen, ging de telefoon. Vero. Wat ze in godsnaam kon doen tegen de slakken die haar plantjes opvraten. Ze wilde die beestjes niet doodmaken, maar ze wilde ook haar sla en prei laten leven. ‘Slakken zijn gemaakt om planten op te vreten,’ zei ik. ‘Kan je dat niet accepteren,’ dan moeten ze weg. Tenzij je die sla en die prei weghaalt. Of er een soort van Chinese Muur omheen bouwt.’
… Nog voor ik was uitgesproken, besefte ik wat dat voor mij en mijn lief wilde zeggen. Slakken hielden geen rekening met gedonder van groenten. En omgekeerd werkte dat net hetzelfde. Ook bij mensen was dat zo. Ik was gemaakt om ‘ik’ te zijn, en hij om ‘hij’ te zijn. Konden we dat niet accepteren van elkaar, dan moesten we splitten, of groeide er automatisch een soort van muur tussen ons.
Ik wachtte tot het avondeten om dat op tafel te gooien.
… Het bleef een lange tijd stil. Zijn ogen gleden over zijn boeken op de sofa, zijn cd’s op de vloer, zijn sloffen bij de deur. Inpakken en wegwezen of blijven? ‘Oké,’ zei hij toen. ‘Ik zal leven met beton, jij zal leven met mijn gerommel en mijn humeurtjes. Deal?’
… ‘Als je het meent,’ zei ik.
… Dat deed hij.
… We rookten de symbolische vredespijp (ons equivalent is klinken met rum) en ontspanden. We nestelden ons in de sofa, keken naar een onbestemde film, vielen prompt in slaap, zijn hoofd op mijn schouder, mijn hand op zijn knie.
… Eindelijk.
… Ons leven zat weer op de rails.
… Voor langer dan een week, hoopte ik …