Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 37
Dat belletje was niet mijn slimste zet. Iemand uit zijn slaap halen, is om miserie vragen. Dat weet iedereen. Een confrontatie aangaan met een kwaaie kop is ook niet verstandig. Ook dat weet iedereen. Helaas, met twee druppels in mijn lijf, en het bericht van de anonieme vuilaard in mijn achterhoofd, was mijn verstand ver te zoeken. Ik kreeg trouwens niet de tijd om de telefoon af te duwen. Na vier rinkels werd er al opgenomen.
… ‘Ja?’ Een beetje hees, een beetje slaperig.
… ‘Heb jij iets met Erna?’ In nuchtere toestand zou ik nooit zo direct geweest zijn.
… ‘Wat?’ Zijn stem klonk ineens een stuk wakkerder. ‘Natuurlijk niet. Hoe …’
… ‘Er liep hier net een mail binnen.
… ‘Van Erna?’ Het klonk niet ongerust, alleen maar verbaasd. ‘Wat schrijft ze dan?’
… ‘Nee, niet van haar. Iemand laat me weten dat ik moet oppassen voor jullie. Hebben jullie iets, ja of nee?’ Terwijl ik het vroeg, zag ik er zelf de onzin van in. Een mens moet echt wel totaal verknipt zijn om zijn minnares uit te nodigen op zijn trouw, en mijn lief had dan wel bepaalde kantjes die me niet bevielen, maar verknipt was hij niet. Verre van.
… ‘Wie?’
… ‘Wie wat?’
… ‘Wie stuurde die mail?’
… ‘Weet ik niet. Het was een spamadres.’ Ik las een stukje voor. Die 16de, Erna, dat scenario is langs mijn kant intussen ook veranderd. Gezien de vele cliënten die met vakantie zijn, kan ik mijn werk de komende week op drie dagen gedaan krijgen. Er is dus tijd. ‘Tijd waarvoor, lief?’
… Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Geen idee,’ zei hij toen, ‘die mail is minstens een jaar oud.’
… ‘Maar hij komt wel van jou?’
… ‘Denk ik wel, ja. De vraag is hoe hij bij jou terecht komt? In elk geval. Ik heb niets met Erna. Lief, we gaan trouwen. Ik zou toch nooit … Enfin, dat is te zot voor woorden.
… ‘Misschien,’ zei ik.
… ‘Misschien wat?’
… ‘Niets.’ Ik drukte af, zette mijn telefoon op ‘stil’ en ging naar bed. Tegen alle verwachtingen in – of misschien ook niet – viel ik meteen in slaap.
Een paar uur later werd ik wakker gedreund door hoofd en hart. Ik grabbelde naar mijn telefoon. Zeven gemiste oproepen. Naar de hel ermee! Ik bluste mijn hoofd onder de kraan, zette koffie, ging voor de computer zitten. Een mail waarin mijn lief aan Erna uitlegde wat er was gebeurd, haar antwoord erop (telkens met mij in cc).
… Dat antwoord bezorgde me kriebels. Dat er een hacker aan het werk moest zijn, en hoe zorgelijk dat was. Hoe beu. Dat ze zich het hoofd brak over wie erachter kon zitten, wie haar een pee probeerde te stoven, dat ze naar de politie zou gaan … Geen enkele vraag over de inhoud. Was dat normaal? En was het normaal dat zowel mijn lief als zij zich fixeerden op de hacker en geen aandacht besteedden aan mij?
… Het antwoord kwam bij mijn derde beker koffie, waarin de laatste druppelrestjes verdronken: nee, dat was niet normaal. De hacker moest gewoonweg de aandacht afleiden van de inhoud …
(wordt vervolgd)