Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 35
Na het eten trok ik naar mijn werkkamer, en maakte twee lijstjes: “wat ik zou missen, mochten we splitten” en “waar mijn haar rechtop van staat”.
… Het resultaat overdonderde me een beetje. Er waren 27 dingen die ik zou missen, en slechts 9 die ik kwijtwilde.
… We moesten dus vrede sluiten. Zoveel was duidelijk. Tenzij … hij ook een lijstje had dat er heel anders uit zag. Ik vermoedde van niet. Ik ben hier in huis de lijstjes-verslaafde – altijd geweest. Ik besloot te zwijgen over ‘het mens’. Ik zou haar met een brede toneelglimlach welkom heten op ons feest, en haar de rest van de avond negeren. Iemand moest zijn verstand gebruiken, iemand moest ons uit deze impasse halen. Deze keer moest ik dat maar zijn. Ik daalde af naar de living, nestelde me in de sofa en zette de televisie aan. ‘Filmpje?’
… ‘Graag.’
… Na tien minuten sliep hij, ik ook.
De twee dagen erna deden we ‘gewoon gewoon’. Met af en toe een schurend randje dat we negeerden. Allebei. Dinsdagmorgen vertrok hij naar Antwerpen om te gaan werken. Ik verzamelde schoenen, sokken, lege glazen en verloren gelegde T-shirts, veranderde zijn orde weer in die van mij, en ging mijn lesavond voorbereiden. De eerste repetitie voor onze boekvoorstelling.
… De voorbereiding liep goed, de avond nog beter. Veel enthousiasme, veel sfeer. We eindigden bij mij thuis – met drie, Betty, Martine en ik. Zo ging het meestal. Rond middernacht dook Betty het logeerbed in (laatste trein gemist). Een uurtje later vertrok Martine naar huis. Ik nam nog een wijntje, en stortte me op het nieuwste boek van Stephen King. De tijd kreeg vleugels, ik ook …
… Ik daalde net, samen met Charlie (het hoofdpersonage), de trap af naar het land met de twee manen toen mijn mailbox pingde. Halfvier. Wie had me op dit uur iets te melden? Ik klapte de laptop open, zag Didiers naam oplichten, klikte door.
… Zelfs met ogen die regelrecht uit een andere wereld kwamen, kon ik zien dat het een knoeimail was. Verkeerd afzendadres, verkeerde profielfoto. Spam dus. Ik wilde hem naar de prullenmand verwijzen toen mijn blik bleef haperen aan het woord Erna. Spam over ‘het mens’? Mijn ogen vlogen over de tekst. Een anoniem iemand beschouwde het als zijn plicht me te laten weten dat … Alles in mij begon te trillen, mijn maag veranderde in steen, mijn hart probeerde zich uit mijn borstkas te wringen, alle lucht in de kamer bleek opgebruikt. Ik voelde me van de wereld vallen, regelrecht de dieperik in …
(wordt vervolgd)