Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 27
Alleen met mezelf … Die vier onnozele woorden tolden rond onder mijn schedel, namen alle plaats in. Tegelijkertijd verkrampte mijn maag tot een keiharde bal. Ik liet me op bed zakken, sloot mijn ogen, viel als een blok in slaap.
… Toen ik een kwartiertje later wakker werd, was de kamer donker en het bed warm. Hij was terug. ‘Had je jezelf weer uitgeschakeld,’ vroeg hij.
… ‘Dat gaat vanzelf.’
… ‘Hoe is het nu?’
… ‘Blij dat je terug bent.’
… ‘Ik ook. Ik kon niet weg. Ik ben al te vaak weggelopen in mijn leven. Voor van alles en nog wat. Ik zie je graag, en ik wil met je trouwen.’
… ‘Je wil me heropvoeden.’
… Hij humde.
… ‘Godver, we lijken George en Martha wel.’
… ‘Wie?’
… ‘George en Martha uit Who’s afraid of Virginia Woolf. Die film met Richard Burton en Liz Taylor. Die doen er ook alles aan om elkaar kapot te maken.’
… ‘Ik wil je toch niet kapotmaken? En jij mij ook niet, hoop ik.’
… ‘Heropvoeden IS kapotmaken. Een oude eik gaat ook dood als je hem probeert te veranderen in een kerselaar.’
… ‘Je bent geen oude eik.’ Er zat het begin van een lachje om zijn mond. Iets dat misschien dooi voorspelde. ‘Je bent een kriekelaar, een kers met weerhaakjes.’
… ‘Zuur, bedoel je?’
… ‘Nee, ik ben de zure van ons twee.’ Hij rolde naar me toe, sloeg zijn armen om me heen. ‘Zullen we er een punt achter zetten?’
… ‘Achter ons?’
… ‘Nee, zot. Achter dit gedoe, dit schijngevecht. Het heeft nu lang genoeg geduurd, toch?’ Hij richtte zich half op, zijn adem verwarmde mijn gezicht. Hij rook naar goeie wijn en dame blanche. Onweerstaanbaar.
… Was ik klaar voor de zoveelste ronde?
… ‘En?’ vroeg hij.
… ‘Ja,’ zei ik.
(wordt vervolgd)