Na het eten trok ik naar mijn werkkamer, en maakte twee lijstjes: “wat ik zou missen, mochten we splitten” en “waar mijn haar rechtop van staat”.
… Het resultaat overdonderde me een beetje. Er waren 27 dingen die ik zou missen, en slechts 9 die ik kwijtwilde.… Lees verder
‘Hoe is het met die vinger?’ vroeg hij, op weg naar huis.
… ‘Gaat wel.’
… ‘Niet te moe?’
… ‘Nee, en jij?’ Hij had stenen en aarde verhuisd. Geen dagdagelijkse bezigheid.
… ‘Bad nodig. Mijn rug wringt tegen.’
… Het gesprek kabbelde voort.… Lees verder
Ik droeg werkhandschoenen, ging ervan uit dat ik niet echt verwond kon zijn, werkte door. Mijn vinger deed zeer, en ik was daar blij mee. Alles wat mijn aandacht afleidde van ‘het mens’ en van de barst in mijn hart was welkom.… Lees verder
‘Word dan maar lijk.’
… Die woorden wilde ik negeren, vergeten, schrappen. Zelf zeg ik ook totaal foute dingen als ik boos word – hoewel ik verduiveld goed weet dat die erin hakken en zelden vergeten worden.
… Dat hij zo onverzettelijk was als rots Bayard in Dinant, daar kon ik NIET mee overweg.… Lees verder
Het was een venijnige tornado. Het soort dat je niet ziet aankomen voor je er middenin zit. Je kan er dus ook niet voor op de vlucht gaan.
… ‘Dit is het niet, hé?’ Ik toonde hem de print van mijn eerste poging.… Lees verder