Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 18

Tureluurster/ april 1, 2023/ Geen categorie/ 4 commentaren

Niettegenstaande die zon werd het geen superdag. Het liep gewoon ‘efkes moeilijk’.
… Ik besloot aan de ‘grote kuis’ te beginnen. In mijn jonge tijd rolden mijn ogen bijna uit hun kassen als ons ma dat jaarlijkse gedoe op tafel smeet. Complete onzin, vond ik toen. Iets waaraan ik me nooit zou bezondigen.
… Tja … de tijden veranderen (of ik veranderde?)
… Aan het gewone dagdagelijkse onderhoud van mijn huis heb ik een broertje dood. Dat laat ik over aan Sandra. Ze komt al tien jaar bij mij en ze is de max. Een schone ‘rosse’ (letterlijk) met een hart van goud en een temperament om U tegen te zeggen. Haar woorden stomen, haar wangen blozen, en ze is gespecialiseerd in drama. Bij haar zijn muggen altijd olifant-groot, en spinnen nóg groter!
… De ‘grote kuis’ doe ik zelf, en telkens opnieuw is het een avontuur. Het vinden van verloren voorwerpen, het weggooien van wat vijf jaar op rij werd afgewassen zonder ooit te zijn gebruikt, het laten schitteren van mottige overbodigheden.
… Ik verbande de Provençaalse kruiden uit de jaren negentig, de zelf geplukte brandnetels van rond de eeuwwisseling en de citruspers die nog dateerde uit de jaren zeventig. Het voelde goed.

Iets na de middag kreeg mijn lief telefoon van een vriend die het niet meer zag zitten. ‘Ik wil hem vanavond gaan oppeppen. Kan dat?’
… ‘Natuurlijk.’
… ‘En wat doe jij dan?’
… ‘Ik…’ Toen rinkelde ook mijn telefoon. Michiel. Of ik het gezien had in de gazet? Brasserie Dampoort ging sluiten. ‘Ma, dat is ons verleden. Ja, toch? We moeten daarnaartoe. Ik bestel een grote spaghetti en gij iets met friet. Zodat ik mijn spaghetti kan garnieren. Zoals in de ouwe tijd. Ik bel direct naar Vero, want zij moet ook mee. Oké?’
… ‘Dat klonk luid,’ zei mijn lief. ‘Gedonder?’
… ‘Nee, hoor. Gewoon Michiel. Die is altijd luid. Ga jij maar voor redder spelen. Ik ga garnaalkroketten eten in Dampoort. Ze stoppen ermee, en Michiel wil nog eventjes terug naar vroeger.’
… ‘Had ik niet van hem verwacht. Nostalgie is meer iets voor Vero.’
… ‘Te kort door de bocht,’ zei ik, harder dan bedoeld.
… Hij zuchtte. ‘Ik blijf de indringer, hé?’
… ‘Voelt dat zo?’
… ‘Vaak wel. Er is zo veel waar ik nooit deel van zal uitmaken. Misschien is het daardoor dat ik soms zo lelijk doe tegen jou.’
… ‘Is het ook daardoor dat je wil trouwen?’
… ‘Nee,’ zei hij. ‘Dat wil ik alleen omdat ik je graag zie. Als we nu eens zouden …’
… En ja, we zouden…