Te verguizen – het natuurhistorisch museum van Brussel
Zomertijd brengt niet noodzakelijk zomerweer. Dat werd deze morgen overduidelijk. Samengekoekte wolken, bibberwind en plensregen.
… ‘Bed-weer,’ zei mijn lief. Mijn gezicht moet boekdelen hebben gesproken, want nog voor ik kon antwoorden, stuurde hij zijn plan bij. ‘Zullen we nog eens gaan Brusselen?’
… ‘Het Magrittehuis?’
… ‘Ik dacht aan het natuurhistorisch museum. Beetje bijleren. Altijd leuk toch?’
… ‘Deal!’ We schoten in onze kleren, aten een boterham en gingen op pad.
Wil je lekker lang van huis weg, neem dan het openbaar vervoer. Succes gegarandeerd. Bus met vertraging, eerste trein gemist, tweede trein net weg. We lieten het niet aan ons hart komen. We hadden elk een boek mee, en er waren tientallen medepassagiers om af te luisteren. Super!
… In Brussel Centraal zette ik mijn gps op. ‘Een kleine twee kilometer. De bus of …’
… Het werd te voet.
… Intussen regende het blaasjes. De gps-madam was daar duidelijk niet content mee. Bij elke regendruppel stuurde ze ons een andere richting uit. Toen we arriveerden in de natuurhistorie stond er vijf kilometer op onze teller, en zagen wij eruit alsof we van onder de douche kwamen.
In de rij naar de kassa (een heuse file) voelde ik de eerste twijfels opkomen. De gemiddelde leeftijd van het publiek (onszelf niet meegerekend) was ongeveer tien: dertigers met peuters en kleuters. Véél peuters en kleuters. Het kabaal was navenant.
… De man aan de kassa bleek niet in staat mijn twijfels weg te nemen. Hij deed alsof hij geen Nederlands verstond, accepteerde geen museumpas en geen cash geld. Al het slechte in mij borrelde op. ‘Désolé, monsieur. Pour vous. Nous avons de la chance. Pour nous, c’est gratuit. Vous êtes tenu par la loi d’accepter des espèces.’
… Hij plooide, en wij doken de natuurhistorie in. Kwamen van een kale reis terug.
Ja, er ligt daar een onmetelijke schat aan informatie verzameld. Een schat waar ik heel graag meer over wil weten. Helaas … niet geordend, niet toegankelijk. Een gemiste kans!
… Boek je er een geleid bezoek of een evenement, en tref je een gids met hart voor zijn/haar job, dan haal je ongetwijfeld de hoofdprijs binnen. Als individu loop je – letterlijk en figuurlijk – verloren.
… Meer dan het plan op bijgevoegde foto is er niet. Nergens vind je een aanduiding van wát wáár te vinden is. Je loopt een trap op of af – zoals het uitkomt – en je reist van de dino’s naar de klimaatopwarming, of naar de voortplanting van de mens, of naar minerale gesteentes. Zonder tussenstop, zonder verhaal.
… Je kijkt naar prentjes met tekstballonnetjes, tuimelt in de tijd van oerknal naar toekomst tot je zo zat bent als een tol.
En ja … dan krijg je zin in zat zonder tol. Je sluipt het museum uit, en duikt het dichtstbijzijnde café in voor een tripel van Westmalle. Santé!
Oei, merci voor de tip. Ik krijg de zonen amper naar een museum maar naar het Natuurhistorisch Museum in Brussel wilden ze net wel eens gaan :-).
Misschien hebben zij minder last van de onlogica en van de chaos dan ik, Tine, maar ga in geen geval op een regenachtige weekenddag, want dan wemelt het daar van de kleuters, vooral bij de dino’s;-)
Ik heb dat enkele jaren geleden ook al ondervonden daar. Sindsdien ben ik hard beginnen letten op visuele navigatie en duiding in musea. Jeweetwel: uitlegbordjes en pijlen en zo.
Als je eens een topmuseum wil bezoeken waar veel duiding is en goeie navigatie –> het vernieuwde Gallo-Romeins museum in Tongeren. Ik denk dat ik nog altijd moet bekomen van het feit dat de Belgische taalgrens nog altijd zo goed als overeenkomt met waar een houten verdedigingsmuur de Gallo-Romeinen moest beschermen tegen de invallen van de Franken, minstens 15 eeuwen geleden.
Merci voor de tip, Jelle! Ik was daar ooit al eens, maar dat zal nog het oude museum geweest zijn, denk ik.
En wat jij zeker NIET moet bezoeken, is het GUM in Gent. Daar kreeg ik hetzelfde gevoel als gisteren in Brussel: in mijn ogen geen enkel logisch verband tussen wat daar allemaal te zien is…
Te laat. 🤓
Ik werd tureluurs van GUM, inderdaad…