Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 10

Tureluurster/ maart 4, 2023/ Geen categorie/ 2 commentaren

Lachen… er is niets waar ik meer energie uithaal.
… Lachen tot mijn keel rauw is, tot mijn ogen verdrinken, tot mijn kaken verstijven, tot mijn neus blinkt alsof hij in de was is gezet.
… Thuis, bij ons moeder, werd er véél gelachen. Meestal om onnozelheden. Onnozelheden die we cultiveerden omdat we WILDEN lachen (ook als het leven daar niet veel reden toe gaf). Het verhaal van de schuifkaas bijvoorbeeld. Dat kwam van mijn broer. Toen we het de eerste keer hoorden, lagen we simpelweg plat. We kregen bijna een gezamenlijke hartstilstand.
… Ik kan het niet zo schoon vertellen als hij. Daarvoor heb ik zijn gezicht nodig, zijn fronsen, zijn wenkbrauwen, en – vooral – iets anders dan droge woorden op een blad papier of op een scherm. Ik ga het toch proberen.
… Middagpauze.
… Jan en Chris tegenover elkaar aan hun bureau, elk met een boterhammendoos.
… ‘Godver,’ zegt Chris, ‘alweer salami. Dat is al de derde keer deze week.’
… ‘Misschien kunnen we wisselen,’ zegt Jan. ‘Ik eet al ACHT jaar hetzelfde: schuifkaas.’
… ‘Schuifkaas,’ zegt Chris. ‘Nooit van gehoord. Wat is dat voor iets?’
… ‘Kaas waarmee je moet schuiven,’ zegt Jan.
… ‘Hoezo? Schuiven?’
… ‘Jan klapt zijn boterham open. Ertussen ligt een miezerig sneetje Gouda dat nauwelijks een derde van het brood bedekt. ‘Zo.’ Hij schuift het plakje naar de linkerbovenhoek, vouwt de boterham weer dicht, neemt een hap. ‘En dan zo.’ Het proces herhaalt zich. Boterham open, kaas verschuiven naar de rechteronderhoek, boterham dicht. Weer een hap.
… Chris snapt het niet, zegt dat ook.
… Jan zucht, verschuift de kaas naar linksonder. ‘Niet schuiven geeft droog brood,’ zegt hij.

Grappig? Niet voor Jan, denk ik. Die sukkelaar zou bijna-droog brood blijven eten tot hij het huis van zijn te zuinige moeder uit was. Maar wij… wij gierden erom. Niet één keer, maar tientallen keren. ‘Allez, Chris, vooruit, vertel nog eens van die schuifkaas.’ En nog voor hij van wal stak, zaten we al te grinniken. Ja, zo onnozel was de familie Verhelst, en daar ben ik ontzettend blij om. Ik zou niet weten waar ik mijn energie zou moeten blijven halen als er niets meer te lachen viel.

Didier komt niet uit een lachcultuur. Positief geformuleerd wordt dat: ze waren bij hem thuis minder onnozel dan bij ons thuis. Ik ben ontzettend blij dat ik hem in de 23 jaar dat we samen zijn, een beetje heb kunnen besmetten met mijn onnozelheid. Volgens mij is dat even belangrijk voor liefde als geld, of seks of weet ik veel.

Hoe dan ook… ik lachte me bij die verbleekte mijlpalen de hik, stoomde daarna van de goesting in alles en nog wat, en gooide me op het administratieve luik van trouwen. Hij lachte zich goesting tout court, kreeg hulp van het lot dat ons trakteerde op een stroompanne.
… De rest?
… Silence…

(wordt vervolgd)