Kroniek van een aangekondigd huwelijk – 7
De alleen-dagen erna kostte het uren om in slaap te vallen. Niet normaal! Doorgaans ben ik in dromenland nog voor de dons mijn kin raakt. Alsof ik in een coma beland. Nu klopte mijn hart als zot, mijn gedachten draaiden in kringetjes, alle organen die – normaal gezien – onzichtbaar en onhoorbaar hun werk doen, preekten revolutie. Mijn darmen grolden, mijn maag verzuurde, mijn longen veranderden in jagende blaasbalgen. En mijn hersenen, tja, die sloegen gewoon op tilt. Mijn hele lijf gilde 24 uur op 24: HELP!!!!
‘Ik weet niet of…’ zei ik de vrijdag daarop, nog voor mijn lief zijn jas uit had. Hij kuste me. Absoluut de leukste manier om je de mond te laten snoeren😉 Daarna wurmde hij zich uit zijn jas. Ik wist wat er ging komen: al 23 jaar liep hij de kapstok voorbij en deponeerde hij zijn jas waar het hem best uitkwam. Een stoel of de zetel.
… ‘Momentje.’ Tot mijn stomme verbazing liep hij terug de gang in en hing zijn jas aan een officieel haakje. ‘Wat ging je zeggen, liefje?’
… ‘Ik weet het niet meer,’ zei ik. ‘Aperitiefje?’
… We klonken, hadden het over koetjes en kalfjes. Intussen stuiterden mijn hersenen wild door mijn hoofd. Wat was er met hem? En met mij?
… Halverwege de garnaaltoastjes hield ik het niet meer uit. ‘Ik weet niet of ik met jou kan trouwen, lief. Ik ben bang.’
… ‘Voor mij?’
… Ik keek naar zijn ogen, het boogje van zijn lippen, de lijnen in zijn gezicht, die dezelfde zijn als die bij zijn vader zaliger, voelde een glimlach groeien. ‘Nee,’ zei ik. ‘Niet voor jou. Voor het. Ik weet niet of ik het kan, permanent samenleven. Ik ben bang dat we gaan verzuren, dat we elkaar beu zullen geraken. En ik ben vooral bang dat je me gaat proberen “opvoeden”, zoals vorige week. Daar blokkeer ik van. Ik heb je van alles te geven, maar enkel als je het me niet vraagt. Dat weet je toch?’
… ‘Al een poosje, ja.’ Hij knipoogde. ‘En als we na onze trouw nog een poosje blijven latten, lukt het dan?’
… Ik woog meteen een ton lichter. ‘Ja,’ zei ik. ‘Dan lukt het. Zeker weten!’
… En ja, hoor, die avond hing er love in the air.
(wordt vervolgd)