En dan is er die dienst.
… Wij – kinderen en schoonkinderen – staan achterin de kerk, naast de urne met ervoor de foto van ons ma. Op die foto draagt ze de hanger die ze kreeg bij het overlijden van haar eigen moeder.… Lees verder
Ik vind geen woorden om uit te drukken hoe trots ik ben op ons ma, hoe blij ik ben dat ZIJ ons moeder was. Ze behield haar wil en haar kracht tot op het laatste moment. Het kostte haar nog geen drie dagen om te komen waar ze wilde zijn.… Lees verder
Ze zijn met vier, de dokters. Wij ook. Schoon evenwicht. De hoofddokter neemt het woord. ‘Mevrouw Laureys, we zijn hier samen om over uw toestand te praten? Begrijpt u dat?’ Ons ma knikt. ‘Om te zien wat we nog voor u kunnen doen.’… Lees verder
Die avond vieren we oudjaar, met vrienden, onbekenden die vrienden zullen worden, toeters, bellen, foute cadeaus, en vuurwerk tussen twaalf en één. Ik had gedacht dat het niet zou lukken, maar het loopt vanzelf. Nu ik weet wat ons ma wil, kan ik ermee leven.… Lees verder
‘Ge laat u content maken met een dooie mus,’ zou ons pa hebben gezegd. Hij grossierde in dat soort kernachtige uitspraken. Als kind lachte ik erom, als puber werd ik er horendol van, nu voel ik weemoed.
… Hoe dan ook, in dit geval zou hij gelijk hebben gehad.… Lees verder