Aanraders – 1 – Arié Mandelbaum
Er zijn zo van die momenten dat ik dreig te verzuipen in tristesse. Of weemoed. Of gewoon in de tijd. Heeft te maken, denk ik, met ouder worden, met afscheid nemen, met stilaan uitgewist worden.
… Er ligt altijd een fleecedekentje klaar voor zulke momenten, maar eigenlijk maak ik daar liefst zo weinig mogelijk gebruik van. Languit in de zetel vegeteren, dat is ouderdom kweken. Didier weet dat ook. ‘Niet doen,’ zei hij. ‘We gaan naar Brussel. Schoonheid zoeken.’
Bij het Centraal station namen we links en rechts, boven en onder, kruiselings en zigzag. En zo kwamen we vanzelf bij het Joods Museum in de Minimenstraat. Beter beveiligd dan de nationale bank, en extra bewaakt door een receptioniste die strenger lijkt dan Poetin op hoogtijdagen. Gratis voor wie een museumpas heeft.
… Was het fameus?
… Tja… De Joden nemen zichzelf nogal serieus, wat resulteert in gortdroge uitleg bij weinig spectaculaire beelden rondom geschiedenis en rituelen. Etage na etage na etage, want het museum is smal, maar ontzettend hoog. Een soort hemelvaart.
En toen was daar die knappe, gedistingeerde, zilverharige man, vergezeld van een al even knappe vrouw. ‘In de Joodse hemel raak je toch niet,’ zei hij – in het Frans. ‘In de tuin moet je zijn, bij Mandelbaum.’ Zijn vrouw glimlachte bevestigend, nam zijn hand.
… Om in de godsdienstige sfeer te blijven… het was een openbaring!
… Arié Mandelbaum (1939) blies ons compleet uit onze sokken. Ik ben geen kunstkenner, kan er niet de juiste terminologie opplakken, maar zijn schilderijen deden wat ze (volgens mij) moesten doen: bijten en knijpen. Prikken en prikkelen. Aan het denken zetten.
… Ik stapte de Mandelbaum-ruimte binnen met maagpijn, kwam er buiten met honger.
… Dat krijgt enkel een groot kunstenaar voor elkaar.
… Aanrader dus!
..
..e k
Je maakt ons benieuwd Ingrid. Staat vanaf nu hoog op ons ‘waar naartoe’-lijstje.
Ja, het is altijd behoorlijk zoeken om interessante dingen op te snorren. Als ik iets vind, kan ik dat dus maar best delen, hé…