Kroniek van een aangekondigd afscheid – de laatste hommage

Tureluurster/ januari 15, 2023/ Geen categorie/ 2 commentaren

Blijf haar meenemen in je schrijfsels, schreef Annita vandaag. En Christine haakte erop in: je ma zal pas dood zijn als er niet meer over haar gepraat wordt.
… Nog een laatste historie – een leuke. 

Op mijn zestiende blies ons ma me compleet uit mijn sokken door op haar verjaardag een act op te voeren als ‘Zwarte Lola.’ Ze werd veertig, was een mooie vrouw (dat zag ik toen nog niet) met extreem mooie benen (dat zag ik toen al wél) Het tafereel is haarscherp. We zaten bij de overburen (ouders van Marijke) voor een feestelijk glas, en ineens zegt ons moeder. ‘Ik moet even weg.’
… Vijf minuten later is ze terug. Onherkenbaar. Met pruik, minirok, schmink (ik wist niet eens dat ze dat had) netkousen en naaldhakken, en zingt – met een banaan als micro – Zwarte Lola.
… Het heeft jaren geduurd voor ik er de lol van inzag. Op het moment zelf zakte ik bijna door de grond van schaamte.
… Twee jaar later zong ze op het Kerstfeest voor de verzamelde familie Mexico van De zangeres zonder naam. Iedereen lachte zich een kriek, ik lachte alleen maar zuur.
… ‘Omdat ik even graag onnozel doe als jullie,’ zei ze, toen ik haar vroeg waarom ze de debiel uithing. ‘Later zult ge dat wel verstaan.’

En ja, later verstond ik het. Toen ze tachtig werd, gaven Chris, Riet en ik een optreden als De Lola’s en Eddy Wally. Florian, de zoon van Riet begeleidde ons op de synthesizer. We kregen een overdonderend applaus, en ons ma lachte tranen.

Een kleine drie jaar geleden, zette ik een punt achter mijn (voorlopig) laatste boek, opgedragen aan haar en haar zusters. Het hoofdpersonage is een vrouw van 85. Nee, niet ons ma. Helemaal niet. Gelukkig maar!  Om me in de geest van een tachtig-plusser in te leven, en om de taal van een tachtig-plusser onder de knie te krijgen, heb ik wél uren met haar gepraat. ‘Ma,’ vroeg ik haar toen het boek af was, ‘wil jij meewerken aan het filmpje voor de lancering?’
… Ze twijfelde geen seconde. ‘Natuurlijk, kind. Zoiets heb ik nog nooit gedaan. Spannend!’
… Ik printte voor haar de teksten uit die ze moest vanbuiten leren. Zij schreef ze over in de sierlijke letters die voor de tweede oorlog verplicht waren. Een week later zat ze in de opnamestudio. ‘Ons Cécile verklaart me nu helemaal zot,’ zei ze, ‘maar mensen lief, hoe plezierig is me dit!’

Willen jullie ons ma als filmster zien? Volg dan gewoon bijgevoegde link…https://www.youtube.com/watch?v=-Z5PpCgSOjo

P.S. Ons ma die het woord ‘kl…’ gebruikt, daar waren mijn kinderen helemaal ondersteboven van.
Haar antwoord toen ze haar daar naar vroegen?
???‘Ge dacht toch niet dat ik een heilige was?’