Kroniek van een aangekondigd afscheid – eindspel…
Ik vind geen woorden om uit te drukken hoe trots ik ben op ons ma, hoe blij ik ben dat ZIJ ons moeder was. Ze behield haar wil en haar kracht tot op het laatste moment. Het kostte haar nog geen drie dagen om te komen waar ze wilde zijn.
… Zondag gleed ze weg, zachtjes, en schijnbaar moeiteloos. Dat laatste kan ik niet zeker weten, maar ik wil het geloven.
… Het was raar. Ik werd er bijna weer gelovig van. Met die laatste, nauwelijks merkbare zucht, verdween ze – van het ene moment op het andere. Ik wist het, voelde het, maar wilde het niet weten of voelen. ‘Ma,’ zei ik, ‘ma? Dit is niet echt, hé? Dit meen je niet?’
… Maar ja, ze meende het wél. Ze was weg. Ze is weg. Voor altijd.
Of het zeer doet? Natuurlijk doet het zeer. Er zit een soort gat in mij. En in Chris, en in Riet, en in de kleinkinderen, schoonkinderen, tantes… Tegelijkertijd ben ik blij dat ze ‘verlost’ is. Quasi bewegingsloos op bed liggen te wachten tot iemand voor u komt zorgen… dat was alles wat ons ma NIET was, niet wilde.
Voor wie afscheid wil nemen – van ‘ons ma’, van ‘Juliette van de winkel’, van ‘ons buurvrouw’… We wuiven haar uit volgende zaterdag (de 14de). In de Parochiekerk van Waasmunster, waar ze werd gedoopt, haar communies deed, trouwde, ons liet dopen, en vele jaren later ons pa uitwuifde.
… De dienst begint om 11.30 u (halftwaalf).
… Van harte welkom!
Erg mooie tekst, Ingrid!
Afgelopen november was ik in Mexico om ‘Día de los Muertos’ mee te maken. Ook al was dit lang niet de eerste keer, toch blijft dit ‘vieren’ van de dood me raken. Bij een altaar stond deze tekst: ‘La muerte termina una vida, no un amor’ (De dood beëindigt een leven, niet de liefde).
Laat dit mijn woorden van troost voor je zijn want eigenlijk zijn er geen woorden voor het verlies van een dierbare. Veel moed gewenst!
Ik vind het fantastisch mooie woorden van troost, Tine!
Veel sterkte Ingrid en bedankt om dit te delen.
Dank je wel, Nathalie. Ik deelde het graag. Het hielp me verwerken.
Ingrid
Zeer mooie en herkenbare teksten waren dit, van een sterke vrouw die weet wat ze wil over een sterke vrouw die dat ook wist. De appel en de boom zeker? Koester al het mooie wat er is aan herinneringen en leef voor je mama bij.
Die ik zeker, Vera. Bedankt voor de steun!
Sterkte, Ingrid ! Je hebt dit mooi en helder verwoord zoals Chantal schrijft. Tot vanavond!
Merci, Joos, en tot straks!
Veel sterkte voor jou en je familie Ingrid. Bedankt om dit intens droeve en tegelijk mooie verhaal met ons te delen.
Merci, Sofie, en tot straks!
Ingrid,
Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven
Je leert het eigenlijk nooit T.Hermans
Sterkte in deze moeilijke periode, de mooie warme herinneringen aan jullie lieve mama blijven altijd!!!
Liefs en knuffel
Riet
Bedankt, Riet.
Je hebt gelijk, afscheid nemen, een mens leert het nooit, maar we slaan er ons wel door. We hebben elkaar!
Sterkte!
Dank je wel, Mark!
Knuffel Ingrid en sterkte!
Merci, Marleen!
Ingrid, Riet en Chris,
Jouw kroniek was ontroerend waarheidsgetrouw. Velen zullen deze gevoelens herkend hebben. Jouw woorden riepen niet enkel medeleven maar ook begrip en zelfs een band op. Jullie mama was een zakenvrouw. “No nonsens” en ik zag haar zo terug voor me in haar winkel. Haar reactie op wat haar is overkomen en haar wil om het vervolg in de hand te hebben, was een laatste blijk van haar nuchterheid. Ik weet zeker dat ze “hierboven” al tegen jullie papa zit te stoefen. Fier op haar kinderen die, ondanks hun verdriet, haar wensen respecteerden. De pijn van het rauwe verdriet zal slijten, het missen went moeilijker. Zoek troost en steun bij mekaar en zoals jullie mama zei “Ge moet er door”
Ik wens jullie allen veel sterkte tijdens deze moeilijke dagen.
Met genegen groeten,
Micheline
Merci, Micheline!
Ik zie het bijna voor mij: ons ma met een potje rijstpap (dat at ze bijna alle dagen) en ons pa ernaast, met een zak zure beertjes;-)
Je hebt volkomen gelijk met die nuchterheid, beide voeten stevig op de grond. En ja, we steunen elkaar; ook dat heeft ze ons geleerd.
Bedankt voor het medeleven.
Ingrid (ook in naam van Chris en Riet)
Mooi en ontroerend geschreven Ingrid. Het moment van de laatste adem is zo onwezenlijk, dat je het eerste moment het niet wil geloven . De reis die ze maakt kennen we niet en dat maakt ons zo verdrietig . Een mama verliezen is iets heel raars, mijn mama is 5 jaar geleden gestorven en ik mis haar nog heel erg . Gelukkig blijven de mooie herinneringen en zo nemen we ons moeder overal mee . Bij mij heeft je ma ook een plaatje in mijn hart, we zijn dikwijls bij haar geweest in haar winkel . Ze was zo’n lieve dame . Voor gans de familie mijn Oprecht medeleven voor gans de familie
Dank je wel, Karine. We blijven haar bewaren en koesteren, net zoals jij jouw mama!
Onze oprechte innige deelneming, en veel sterkte toegewenst aan de nabestaanden… Eddy & Laureys M.Rose.
Van harte bedankt, Eddy en Marie-Rose!
Oprecht innige deelneming Ingrid. Dank je wel om dit verhaal en de mooie zinnen die recht uit je hart kwamen, met ons te delen. Voor veel mensen zal de herkenbaarheid een steun betekenen. Vergeet jezelf niet de ruimte en tijd te geven om te rouwen en het verlies een plaats te geven. Dikke hartknuffel, Chantal
Merci, Chantal.
We zien elkaar morgen met plaats voor een babbel. Dat zou ze zo hebben gewild, want dat soort realisme erfde ik van haar!
Ingrid
Respect voor ‘de madam’!!!
Zeker weten!
Ik dacht zondag nog: het is een mooie zonnige dag en dacht aan je ma. Het was een mooie dag om stilletjes te vertrekken naar een bestemming zonder last of pijn. Mijn innige deelneming, Ingrid. Aan jou en heel de familie.
Jouw intieme getuigenis maakte heel veel los, raakte me, bracht ook het schone van een voltooid leven naar boven van een ontzettend sterke vrouw. Ik geef je een warme knuffel.
Merci, Isolde!
Waar ik heel blij mee ben, dat is dat ik nergens spijt van hoef te hebben. In mijn puberjaren had ik haar kunnen wurgen (lag aan mij en niet aan haar, ontdekte ik toen ik zelf kinderen had). In de loop der jaren snapte ik dat ik me geen betere ma had kunnen wensen, en dat heb ik haar ook nog kunnen zeggen. Ze mag rusten in vrede, en ik ook – maar liefst nog niet nu;-)
Ingrid
Ingrid, heb met tranen in mijn ogen jou gelezen…. T’is zo herkenbaar. ( ik verloor mijn man drie jaar geleden) . Zo moedig dat jullie haar in alle rust lieten gaan. De tijd vermag veel. Ze heelt niet alle wonden maar ze verzacht wel. Denk aan je. Liefs Sigrid
Sigrid, serieus? Ben jij je man al kwijt? Wist ik dat niet of ben ik het vergeten? Dat is véél erger dan wat ik nu meemaak, want een ouder verliezen, daar ben je min of meer op voorbereid, maar een partner? Zo jong nog? Klote!
Haar niet laten gaan zou fundamenteel vals geweest zijn. Dat wilden we niet op ons geweten. We zijn tegelijk triest en blij.
Houd je taai. Wij doen dat ook.
Ingrid
Mijn innige deelneming, Ingrid.
Sterkte,
Stef
Merci, Stef!
Lieve Ingrid, Mijn innige deelneming en dank voor je prachtige tekst, die getuigt van grote luciditeit en moed. Ik heb begin dit jaar mijn vrouw verloren, dus ik weet wat ik zeg en ik meen het uit de grond van mijn hart.
Jij merci, Jan. Ik MOEST dit doen. Schrijven is het enige wat ik kan om de dingen verteerbaar te maken.
Je vrouw? Zo vroeg? Dat is nog vreselijker (vind ik) dan mijn verlies, want het is ‘normaal’ dat ouders eerder dan hun kinderen gaan. Het omgekeerde had ons ma nooit kunnen verteren.
Red je het?
Ingrid