Kroniek van een aangekondigd afscheid – 2: de klap

Tureluurster/ december 20, 2022/ Geen categorie/ 10 commentaren

Het bezoek van de Sint is de aanloop naar Kerst. Ons ma houdt niet van improvisatie, giet alles in een strak plan.
…De week die volgt heb ik haar dagelijks aan de lijn. Of Didier al weet wat er in zijn bladerdeeggebakjes zal zitten? ‘Want ik wil graag een garnalenhapje maken, maar dan mag hij niets vissigs doen. Zeg je hem dat?’ Ik beloof het. ‘Oh ja, nog iets vergeten. Paula is gestorven, en ik moet per mail laten weten dat ik bij de begrafenis zal zijn. Doe jij dat?’ Ik beloof het. ‘En heb je gezien in Thuis hoe Sam Veerle aanpakt? Dat mens kan er toch niets aan doen dat ze dementeert?’ Ik beaam.
…Op zondag bellen we voor het laatst (al weet ik dat niet). Ze is super enthousiast over de begrafenis van Paula. ‘Schone dienst. Helemaal mijn goesting.’ En al evenzeer over haar garnalenhapje. Ze kan niet wachten om het te laten proeven. ‘En wat deden jullie?’
…’Wij waren in het SMAK,’ zeg ik. ‘Museum voor…’
…’Weet ik. Hoe was het?’
…’Zonde van de tijd.’
…’Tja…’ Ze wikt en weegt. ‘Kunst zal wel belangrijk zijn, maar lekker eten is dat ook.’
…‘Overschot van gelijk,’ zeg ik. ‘En daarom ga ik nu soep maken.’
…’Dat hoor ik u graag zeggen.’
…Het zijn de laatste verstaanbare woorden die ik van haar krijg.

Minder dan twaalf uur later heb ik tante Cecile aan de lijn. Dat ons ma met de ambulance is afgevoerd naar Sint-Niklaas. Of ik het wil overnemen? Dat doe ik.
…Het is in die omstandigheden dat een mens zich realiseert hoe weinig hij/zij weet, en hoe afhankelijk we zijn geworden van Google.
…Wat is de naam van die kliniek? Wat moet ik doen?
…Na een paar zenuwtergende omwegen krijg ik de dokter aan de lijn die ons ma behandelt. Ja, ze is bij hen. Herseninfarct. Meer nieuws volgt later.
…Dat later duurt niet lang. Binnen de minuut belt de dokter terug. De bloedprop kan worden verwijderd, maar enkel als mijn ma daar geschikt voor is.
…’Hoezo geschikt?’
…’Haar leeftijd spreekt in haar nadeel,’ zegt hij. ‘Hoe zit het met haar conditie? Wat kon ze nog?’
…’Alles,’ zeg ik naar waarheid. ‘Koken, kuisen, uitstapjes maken, het gras afdoen… Alles dus.’
…‘Oké,’ zegt hij. ‘We gaan ervoor.’ Hij legt dicht – met een duidelijk hoorbare klik, een klik die in mijn geheugen zal blijven zitten als de eindklik van ons ma zoals ik haar kende.

(wordt vervolgd)