Het verweesde kind – een verhaal met weerhaakjes…
In het jaar 2000 begeleidde ik voor het eerst een ‘schrijfweek’.
… Terwijl ik – op van de zenuwen – samen met de andere docenten stond te wachten op het introductiepraatje van de big boss, viel mijn oog op een slanke, donkerharige man vlak bij het geïmproviseerde podium. Noordzee-blauw-grijze ogen, melancholieke mond.
… Liefde op het eerste gezicht?
… Ja, het bestaat!
… Minder dan twee dagen later was ik vrijgezel af.
Mijn collega van theater, een volslanke blondine met een stem als een klok, was stik jaloers. ‘Niet te geloven, zeg. Missie geslaagd van de eerste keer. Weet je dat ik hier al zes van die stomme weken heb begeleid. Zes! En nog steeds geen match. Het leven is niet eerlijk.’
… Edwin, docent poëzie, legde troostend een arm om haar schouder. ‘Bij mij is het ook al jaar drie, snoes, drie jaar noppes.’
… Ik wist niet waar ik het had. ‘Vinden jullie dit werk dan niet leuk?’
… Ze draaiden zich gelijktijdig naar me toe, rolden met hun ogen. ‘Jij wel dan?’
Het antwoord is ja.
Afgelopen week ruilde ik voor de 50ste keer mijn lief voor een bende schrijvers. Vijftig is een schoon getal, een symbolisch getal, een getal om mee te stoppen – wat ik dan ook deed, al moet het nog doordringen.
… Ik keerde terug met Een kot vol paars, een verhalenbundel, speciaal voor mij geschreven en gedrukt, en met het schilderij van op de foto. Noem het gerust een draak…
… Die bundel, dat was een logisch cadeau, dat zal iedereen beamen.
… Dat schilderij… tja, hoe dat een onmisbaar onderdeel werd van de schrijfweken – zo onmisbaar dat het nu pal voor mijn neus lelijk hangt te wezen – dat is voor later.
Nog even een P.S.
… Madame Theater en Mister Poëzie klikten na respectievelijk 9 en 6 kampen (in hun ogen zoiets als Auschwitz) samen, trouwden, kregen geen kinderen, werden niet gelukkig en scheidden met veel trammelant. Het zij hen van harte gegund!
… Ik ben na 50 kampen (in mijn ogen zoiets als een avontuur bij de Scouts) nog steeds samen met Didier, nog steeds gelukkig. Ik gun het mezelf van harte.
(wordt vervolgd)
ik wist niet dat je Didier tijdens een schrijfweek hebt ontmoet. Dacht een cursus! Prachtig stel zijn jullie. Bedankt voor de mooie, inspirerende en vooral warme weken, in velerlei opzicht!
Ik zou eigenlijk jullie allemaal moeten bedanken, want zonder jullie waren die weken er uiteraard nooit gekomen…
Liefde op het eerst gezicht
Zet dat maar in een gedicht!
De liefde voor Didier kan niet meer stuk
Op dus naar eeuwig geluk!
Merci Ann!
Hallo Ingrid, stopt u er werkelijk mee? Ik heb nog niet het genoegen gehad mee te gaan omdat ik het pas een tijdje geleden het bij het lezen van uw website ontdekte.
Helaas, Nathalie…
Ik stop effectief met de schrijfweken. Vijftig, dat kan tellen, nietwaar?
Bovendien was onze kok (die al meegaat sinds 2011 en me al die jaren al het praktische werk uit handen nam) aan iets anders toe, en hij is echt onvervangbaar. Zonder hem zou het nooit meer geworden zijn wat het was…
Ik ben benieuwd…
(Dat ‘paars’ in dat kot begrijp ik niet, waarop slaat dat?)
Ik zat uiteraard niet in de redactieraad, Joos (de redactie bestond uit Luc, Betty en Charlotte), maar ik denk dat het paars slaat op mijn ‘verbeterkleur’ – zoals je weet: paars…
Wijs Ingrid! Ik ben benieuwd
Ik ook;-)