Zot zijn enzovoorts – EINDE
Daniëlles goede raad bestond uit vier niet te missen bezoeken. De groene Michelin kwam die dag dus niet uit zijn kot.
… We gingen ontbijten bij Pointe De Pen-al-Lann (een uitzicht dat je uit je sokken blaast!), verloren er – nog voor de dag goed en wel was begonnen – (alweer) de tijd uit het oog. We keerden terug naar Roscoff om de zee nog eens te bewandelen bij daglicht, liepen acht kilometer naar de Pointe de Perharidy, bleven treuzelen in de Duinen, overnachtten uiteindelijk nog geen dertig kilometer van het punt waar we vertrokken waren. Op een totaal verlaten camping bij het strand, in een huurtent (ongeveer drie VW-busjes groot en best comfortabel).
Ik zou nog veel kunnen vertellen.
… Over de honderden vuurtorens bijvoorbeeld, over Plougonvelin, Plouarzel, Landunvez of Brest.
… Over het konijn dat ons busje binnenwipte en absoluut met ons mee naar België wilde.
… Over die ene nacht dat we willens en wetens toch nog in onze doodskist sliepen. De plek die we hadden gevonden (bovenop een klif) was zo schoon dat we er het ongemak voor over hadden.
… Over het stel dertigers dat aan het tafeltje naast dat van ons hun huwelijk opblies.
… Over de dode ogen van de hotelmanager in Pont-Audemer (Normandië) (en over de triestheid van dat stadje).
… Over de beklemming die ons overviel in de stenen woestenij die Vlaanderen geworden is.
… Over…
Ik ga het niet doen. Er komt een schrijfweek aan. Zeven dagen op rij verhalen maken met twaalf schrijvers die intussen allemaal vriend zijn. Het wordt ongetwijfeld een even groot avontuur als Bretagne, en dat op een locatie waar je (zonder overdrijving) duizend (1000!) VW-busjes binnen gestouwd krijgt!
… Ja, het leven is schoon!
EINDE
Spijtig dat het gedaan is. Ik wilde best verder lezen over dat konijn en dat stel dertigers. En over vuurtorens en kliffen en dode ogen. Genoten!
Was ik niet op schrijfweek vertrokken, dan was ik ongetwijfeld nog even doorgegaan, maar alles een week stilleggen en daarna herstarten, dat zag ik niet zitten. Ik start vandaag of morgen een nieuwe: ‘het verweesde kind’ – over 22 jaar schrijfweken. En wat een verweesd kind daar mee te maken heeft… tja, daarvoor zal je moeten lezen;-)
ha ingrid! ik vertikte het alle dagen iets te moeten lezen van jou dus deed ik dat net in één ruk. het was genieten en mijn filmisch brein bezorgde me veel lachmomenten. mooi ! succes in de schrijfweek en de groeten aan diegenen die ik ken! x
Merci Philippe,
die schrijfweek is intussen al achter de rug. Je leest erover volgende week in een nieuwe blog ‘het verweesde kind’.Ook eentje in afleveringen, vrees ik, want ik krijg al die hilariteit onmogelijk samengeperst in één blogje;-)
Echt genoten van jullie avonturen, spijtig dat jullie terug zijn 😉
We waren al een poosje terug, Sofie. Het was een ‘verslag achteraf’. Gelukkig maar, want op het moment zelf kon ik er soms tranen mee lachen, maar niet altijd…
Dankjewel Ingrid om ons te laten delen in je avonturen op roadtrip naar en door het prachtige Bretagne. Ik heb het af en toe met een big smile gelezen. Ik kan me jullie ‘doodskist’ zo voorstellen. Het is de beste remedie als mijn lief weer eens oppert om met zo’n ding op reis te gaan. Godbetert er één aan te schaffen!
Jouw blog was tevens voor mij een ‘schrijfschool’.
Merci, Johan,
ik moet bekennen dat ik het ook met een big smile geschreven heb, een smile die in het echt af en toe verwaterde of overging in slappe lach. Deze vakantie veel bijgeleerd over mijn eigen kleine kantjes…
Jij moet allicht nog vertrekken. Geniet ervan! En praat je lief zo’n busje uit het hoofd;-)