Zot zijn enzovoorts 26 – Geen bultenaar meer!
Een dik uur later stapten we een schuur binnen die door de eigenaar was omgebouwd tot een perfecte gîte. Een gîte waarin je met gemak veertig VW-busjes kwijt kon. Soms doet booking.com wonderen!
… Fier rechtop – gedaan met bultenaarsgedoe! – kookten we ons potje. Toen we aan de maaltijd zaten, op ons eigen terras, met zicht op een vallei vol nevel en wonderwolken, drong het pas écht tot me door hoe ik me voor het lapje had laten houden door de dames en heren van de marketing.
… De ‘onbeperkte vrijheid’ die de VW-folder belooft, is klinkklare onzin. In Frankrijk (van andere landen weet ik het niet) mag je niet ‘wild’ kamperen, en al zeker niet op een maagdelijk strand zoals in het reclamefilmpje. Je mag op de meeste plaatsen wél bivakkeren (eenmalig overnachten), als je alle regels respecteert, geen kampeergedrag vertoont (geen tafel of stoeltjes buiten) en je afval meeneemt (je stopt je eigen drollen in een plastic zakje, zoals je dat met die van je hond zou doen). Wil je geen last met ordediensten of met de plaatselijke bevolking, en wil je douchen of elektriciteit tanken, dan ben je veroordeeld tot campings, die je (in het drukke seizoen) net zo goed dient te reserveren als een hotel of een B&B.
Hoeveel heimwee ik ook had naar de sweet sixties en seventies, de tijd van de California T1, de tijd van blowende hippies en seks op het strand, die tijd kwam niet meer terug. De enige manier om de sfeer van toen dichterbij te halen, was de juiste muziek, een kruimeltje spacecake en een bloemetjesbroek met wijde pijpen, en – ja hoor – dat zat allemaal in mijn sacoche. Ik heb niet voor niets een keer of tien naar Mary Poppins gekeken;-)
De volgende morgen kozen we opnieuw richting kust. Dat kon weer. Het weekend was voorbij, het gros van de mensheid zat braaf achter zijn bureau.
… We dronken koffie in Morlaix, dat vooral bekend staat om het reusachtige viaduct dat dwars door het stadje loopt, en om de vele ‘lantaarnhuizen’, met als topper la maison de la Duchesse Anne.
… Volgens onze gids (een gepensioneerde lerares die heel graag onze kennis wilde bijspijkeren) is een ‘lantaarnhuis’ een uitvinding van afgunstige rijken uit de 15de eeuw, het slag volk dat zich geen kasteel aan de Loire kon veroorloven, maar toch graag indruk wilde maken op anderen. Ze vertelde uiteraard nog veel meer, maar dat ga ik niet herhalen. Tenslotte schrijf ik geen reisgids, nietwaar?
De baai van Morlaix is een van de mooiste van Frankrijk. Het was dus niet zo verwonderlijk dat we alweer niet opschoten. We volgden de linkeroever, richting Carantec, maar lieten ons constant verleiden tot zijweggetjes. Uiteindelijk belandden we in Plougasnou bij de Cairn de Barnenez, een bijzonder imposante grafheuvel (een soort van Franse piramide dus), meer dan 6000 jaar oud. We hadden hem voor ons alleen, haalden onze picknickspullen uit het busje, lunchten met uitzicht op de baai, zagen vloed wijken voor eb, plukten verhalen uit de wolken en mosselen uit de zee.
… Nu we niet langer moesten slapen in een veredelde doodskist, was Bretagne – met stip – de mooiste plek van Europa. Zelfs ons busje kreeg iets sympathieks. Iets…
(wordt vervolgd)
Ingrid, het is inderdaad geen reisgids, maar dit moet zo stilaan het mooiste reisverhaal zijn dat ik ooit heb gelezen. De mooie zinnen buitelen over elkaar: “We hadden hem voor ons alleen, haalden onze picknickspullen uit het busje, lunchten met uitzicht op de baai, zagen vloed wijken voor eb, plukten verhalen uit de wolken en mosselen uit de zee.” Wat een pracht! Uitgeven die handel.
Merci voor het compliment, André!
En weet je wat zo leuk is? Dit soort schrijven kost me nauwelijks moeite, en erg weinig tijd, omdat er geen plot is die ik in de gaten moet houden en omdat er geen uit te werken personages zijn. Een stukje roman van die lengte kost me een dikke halve dag, denk ik.
Uitgeven? Ik weet niet, hoor. Wie is er nu geïnteresseerd in zoiets simpels, vraag ik me dan af. Mijn blog loopt goed, dat moet ik toegeven, maar dat is dan ook een geheel vrijblijvend medium, hé…