Mijn lief installeerde zich knusjes (hij zou dat woord blijven gebruiken tot het op was) in bed. Ik bleef buiten, maakte foto’s van de maan, schreef een slecht gedicht in het zand, veegde het uit, las verder in De Cirkel. Alles was beter dan opgesloten te zitten in die doodskist.… Lees verder
Na het eten haalde ik mijn oplaadbare tafellamp uit de koffer en doken we allebei weg in een boek. Mijn lief in een King, ik in De cirkel van Eggers. Het kon me niet bekoren. Alle begrip voor het statement dat Eggers wil maken, maar een beetje meer ‘verhaal’ was welkom geweest.… Lees verder
Door al ons geklungel, en de eindeloze sloten koffie erna, waren we het getij uit het oog verloren. Het wandelpad dat we wilden nemen, bleek grotendeels opgeslokt door het water. We reden dus met ons busje naar Sotteville. De tijd had daar – sinds ons vorige bezoek, twee decennia geleden – niet helemaal stilgestaan, maar het scheelde niet veel.… Lees verder
‘Excuseer?’ Een man van een jaar of zestig wees naar onze stroomkabel. ‘Ik krijg die van mij niet in het stopcontact en onze batterij is bijna leeg.’
… Even groenig als wij, dus. Misschien nog wel groeniger. In gedachten wenste ik hem veel sterkte.… Lees verder
Uiteindelijk had ik er niet zo ver naast gezeten met dat nachtelijke doodskistbeeld. Didier was op het randje van bewusteloos toen ik hem door elkaar schudde. Nee, niet ten gevolge van de Calvados, (mijn hoofdpijn ook niet trouwens). Simpelweg zuurstoftekort. Bijna gesmoord in onze eigen koolstofdioxide.… Lees verder